Proclamatie.

Wat kan het leven toch mooi zijn. Vanavond mochten wij, twee fiere gieters naar de proclamatie gaan van het zesde leerjaar. Vorige week donderdag hadden wij op de ouderavond voor onze Jo al goed nieuws gekregen en hij was met glans geslaagd. Vanavond togen wij, de bomma en bompa naar de proclamatie, eigenlijk een beetje onwennig want vroeger bestond dat uiteraard niet in het lager onderwijs. Mijn schat had op mijn vraag een stoel aan de zijkant van de laatste rij aan de kant geschoven zodat ik met mijn trouwe rolstoel niet opviel in de middenbeuk want dit was toch wel echt het laatste wat ik wilde.

Na een voorwoord van een vriendelijke juf werd het woord aan de directrice gegeven die alle lof had voor deze klas die nu haar school zou verlaten om hun weg te banen in het middelbaar onderwijs. Er werden een paar voorstellingen weggeven, eerst door een leerling die een stukje kwam spelen op zijn gitaar. Het was goed gebracht, dat mag ook wel eens gezegd. Nadien mocht de ganse klas een voorstelling ten beste geven op de tonen van the cup song om af te sluiten met een leerling die een vioolstuk ten beste bracht. Twee twaalfjarigen die van hun hobby later misschien hun beroep maken, wie weet. Hun carrière heeft alvast een vliegende start genomen in de sporthal van hun lagere school . Het zal steeds een fijne herinnering blijven voor deze jongeren.

Er werd overgegaan tot afroeping van de namen van de leerlingen. In groepjes van zes mochten ze elk hun diploma lager onderwijs in ontvangst nemen. Ze kregen allemaal nog een prachtig boek en een mooie pen met de naam van de school er in gegraveerd. Er werden ook nog enkele extra prijzen uitgedeeld zoals dat in vele scholen gebruikelijk is. Groot was onze verbazing toen de naam van onze Jo werd afgeroepen met de vermelding dat hij de prijs voor doorzetting mocht in ontvangst nemen. Hij sprong van blijdschap over een lage bank die daar nog stond van de voorstelling en daar achter in de zaal zaten twee mensen met tranen in de ogen van blijdschap en trots op de prestatie van hun kleinzoon.

Nadien volgde een fijne receptie met een natje en een droogje, verzorgd door het oudercomité. Kan de vele felicitaties al niet meer tellen die we in ontvangst mochten nemen voor de prachtprestatie van Jo. Een aantal jaren geleden had niemand dit ooit durven verwachten van deze jongen. Hij heeft dit volledig aan zichzelf te danken want had hij de moed niet opgebracht om, ondanks alles wat hij in zijn kinderjaren had moeten doormaken, toch door te zetten en niet op te geven had hij hier vandaag niet zo trots geweest.

Onze dank gaat ook uit naar al de leerkrachten en de mensen die steeds in hem zijn blijven geloven want dank zij hun onvermoeide inzet is het gelukt en gaat Jo met zijn autismestoornis volgend jaar wetenschappen studeren. Met de nodige steun zal hij er wel komen en zullen wij nog trots op hem kunnen zijn.

Groetjes van de bomma.