Spijtige zaak.

Wij hebben zo een beetje de gewoonte van altijd naar dezelfde buurtwinkel te gaan. De gangen zijn daar voldoende breed, kwestie van overal gemakkelijk door te kunnen met mijn rolstoel. Het moet gezegd dat het personeel er ook altijd super vriendelijk en behulpzaam is. Vorige week deden wij ook onze reguliere boodschappen en naar gewoonte vroeg een van de verkoopsters hoe het met mij was. Het wilde lukken dat ze net aan haar korte pauze toe was. Ik merkte dat ze wat bedrukt keek en vroeg haar of ze toch niet ziek aan het worden was want ze zag een beetje pips zei ik er nog achteraan. Neen hoor was het antwoord maar ik ben op zeer korte tijd al twee vestjes, ze wees op haar werkjasje, kwijt geraakt en moet er telkens nieuwe bestellen wat ze hier op den duur ook niet fijn vinden. Kwijt geraakt, hoe doe je dit nu was mijn vraag. Wel zei ze, soms moet in de koeling werken en als ik daar weer buiten kom leg ik dat aan de kant zoals iedereen dat hier doet. Je mag er gegarandeerd zeker van zijn dat mijn vestje op een wip verdwenen is. Ja, naai er dan je naam op een lintje in, dan weet je toch zo dat het jou vestje is. Ach bomma, iedereen noemt me zo, dat knippen ze er uit en dan weet ik het ook niet hee. Ik bekeek haar even en had de oplossing voor haar verdwenen vestjes. Dat zal jou niet meer overkomen vertelde ik haar al lachend. Je weet dat ik veel borduur, dus ga ik voor jou je voornaam borduren en jij bevestigt die vooraan op je vestje. Niemand die het nog in zijn of haar hoofd haalt om je vestje te “lenen”.  Zelden heb ik iemand zo snel zien glimlachen. Zou je dat voor mij willen doen, vroeg ze? Ons ma heeft een naaimachine, die kan dat voor mij goed vast opstikken. Ik heb mijn belofte gehouden en heb haar naam op een lintje geborduurd. Deze week zal er iemand in onze buurtwinkel kunnen pronken met haar voornaam in sierlijk handschrift op haar vestje. Niemand die nog op de gedachte zal komen om het gepersonaliseerde vestje in beslag te nemen.

 

Groetjes van de bomma.