Mijn stil verdriet
dat kent een ander niet.
Zovele plannen, zovele dromen,
wat is er van terecht gekomen?
Heb steeds getracht anderen
met raad en daad bij te staan.
Hoefde geen podiumplaats,
stond liever stillekes in de schaduw.
Voelde mij goed wanneer ik zag
dat anderen geholpen waren.
En op zekere dag sta ik daar.
Door brute pech
ben ik zelf hulp vragende.
Nu is er plots niemand meer
die mij nog kent of nodig heeft.
Even binnen springen voor een praatje
is er niet meer bij.
Het is net of ik niet meer besta.
Er is niemand die het ziet,
niemand kent mijn stille verdriet.
Er rest alleen diep vanbinnen,
een rauwe pijn en nog zovele dromen
die nooit meer uit zullen komen.
Groetjes van de bomma.
.
