Ik ben het beu,
het is genoeg geweest.
Telkens weer heeft iemand zijn mening,
telkens weer altijd datzelfde moeten horen.
Ze heeft ook niet veel beweging,
ze doet ook geen moeite,
ze is ook veel bijgekomen…
Niemand ziet hoe ze zich in werkelijkheid voelt.
Het verdriet, de pijn over het gemis
alles wat niet meer mogelijk is.
Ze was altijd zo levenslustig,
altijd even vriendelijk voor iedereen.
Zorgen voor een ander was haar leven.
Kilometers afmalen met de fiets,
ellenlange wandelingen maken,
her en der een praatje slaan,
alles viel plots weg,
zo maar van de ene dag op de andere.
Niemand voelt haar pijn, niemand voelt haar verdriet.
Alleen eenieder heeft zijn mening.
Maar niemand die het ziet.
Groetjes van de bomma.
