Laatst zaten we met ons drietjes heerlijk te genieten van de rust op de camping. Plots komt er een van de vaste kampeerders tamelijk snel voorbijgereden. Ik had al een paar keer een vuist opgestoken om te laten weten dat dit op onze camping niet hoort. De chauffeur in kwestie is zich de volgende dag komen excuseren en beloofde dat dit niet meer zou voorkomen. Het feit dat er veel kinderen op de camping zijn maakt het veel te gevaarlijk om wat sneller door de campingwegen te gaan. Trouwens, wie komt kamperen moet rust vinden en uitgerust terug naar huis kunnen gaan.
Een paar dagen later passeerde diezelfde kampeerder ons met de fiets. Hij hield er een slakkengangetje op na en stopte bij ons voor een praatje. Er werd over koetjes en kalfjes gepraat en op zeker ogenblik kwam het gesprek over onze woonplaats. Romain vertelde dat hij uit een stad in Oost Vlaanderen afkomstig was en de gemoedelijkheid van de Limburgers nergens anders te vinden was. Toen mijn schat hem wilde vertellen waar hij woonde had hij een heel goede uitleg. Waar wij wonen is het te land, ter zee en in de lucht. Romain bekeek mijn schat alsof hij het in Keulen hoorde donderen. Ach ja, vertelde mijn ventje toen, waar wij wonen ligt achter onze tuin het spoor. Wij steken de steenweg over en tweehonderd meter verder hebben wij het kanaal van Beverlo en boven ons hoofd komen de vliegtuigen van Kleine Brogel keren. Woon jij dan in Leopoldsburg vroeg Romain? Hij had blijkbaar het verhaal van mijn schat al bij andere kampeerders gehoord. Of hoe je gemeente bekend kan zijn.
Groetjes van de bomma.
Bomma vertelt. 