Tuut.

Onze camionette was ondertussen negen jaar oud en er begonnen wat mankementen aan te komen. Dus hebben we na lang beraad een nieuw voertuig gekocht. Met een goede garage aan de overkant van de straat was dat geen enkel probleem. Zodus is vorige week onze nieuwe wagen geleverd. Op zich niets speciaal zou je zo zeggen maar wij zijn nog een beetje van de oude tijd. Daarmee bedoel ik dat we altijd een voertuig zonder veel toeters en bellen kochten met zo min mogelijk opties. Als het vier wielen en een stuur had, me overal kon brengen waar ik zijn moest ben ik al heel tevreden. Met de leeftijd van mijn schat in het achterhoofd en het feit dat we niet zo heel veel kilometers meer afmalen zei mijn schat dat het waarschijnlijk ons laatste voertuig zou worden. Daarop hebben we een camionette met wat opties gekozen. Een mens op leeftijd moet toch ook eens aan zijn gemak gaan denken hee. We kozen voor een automaat. Als je altijd met versnellingen gereden hebt is dit wel even een aanpassing maar dat viel goed mee. Tegenwoordig zijn de wagens en camionetten met zoveel snufjes ingericht dat het wel enkele weken duurt alvorens je alles volledig onder de knie hebt. Bij het minste dat je vergeet of verkeerd doet begint er wel iets te toeteren zodat wij allebei in onze lach schieten. Neem nu de parkeersensoren. Wij hebben een oudere woning met een vrij smalle garage. Telkens mijn schat de wagen terug in de garage rijd begint langs alle kanten wel iets te tuten tot de camionette mooi geparkeerd is. Eens geparkeerd is het ook geen sinecure om uit de camionette te geraken. Vermits de garage vrij smal is en mijn ventje vergeten was om naar de breedte van het voertuig te polsen geraakt hij er niet meer uit. Nu moet hij tussen de voorste zetels door naar de volgende rij alwaar hij een schuifdeur kan openschuiven en zo naar buiten gaan. Dan schuifdeur toe en naar de poort want de camionette is ook net te lang om de keukendeur open te kunnen doen. Mijn ventje heeft een gezond koekenbuikje en je kan al voorstellen dat de zijkant gepoetst is wanneer het net geregend heeft en hij met een nat t-shirt naar binnen kan komen. Wanneer hij de camionette ergens geparkeerd heeft, heeft hij de gewoonte om zijn handrem op te trekken en wanneer hij wil starten durft hij die handrem al eens vergeten af te zetten, dus volgt er weer een tuut . En dan maar rondzoeken waar dat geluid nu voor staat. Het grappigste van alles vond ik toen hij mij kwam helpen om uit de camionette te komen. Eerlijkheid gebied mij om te vertellen dat ik wegens mijn handicap over een aangepaste zetel beschik. Deze maakt een draaibeweging, komt naar buiten en kan ik tot op gepaste hoogte laten zakken . Een paar dagen geleden kwamen we terug van boodschappen doen en toen ik wilde uitstappen begon het te regenen. De aangepaste zetel is nu niet zo heel snel naar buiten gedraaid met als gevolg dat ik goed nat kan worden. Dus had mijn schat er niet beter op gevonden dan met een grote vissersparaplu naast de camionette te komen staan zodat ik droog en wel mijn voertuig kon verlaten. Ik moest er wel even mee lachen maar vond het ook wel heel aandoenlijk om te zien hoe bezorgd mijn ventje voor me was. Gelukkig was er op dat ogenblik geen kat op straat zodat niemand het grappige van de situatie heeft gezien. Ik voelde mij op dat ogenblik net een koningin die men droog over een rode loper hielp lopen. Het zal nog wel zijn tijd duren alvorens alle nieuwe snufjes gekend zullen zijn en er geen tuut meer volgt als we willen wegrijden maar plezier van onze camionette  is verzekerd. Wanneer jullie ergens op een parking staan waar een camionette bij het minste tuut, niet ongerust wezen. Het zijn wij maar.

Groetjes van de bomma.

 

Afval.

Gisteren was het de jaarlijks terugkerende ronde van Vlaanderen. Wij hebben de gewoonte om de koers via het kleine scherm te volgen. Dan heb je zicht over het ganse parcours. Natuurlijk volgen er de bijhorende supporterscommentaren bij. Het mag gezegd worden dat de beste verdiend heeft gewonnen. Wat wij vandaag op het nieuws te zien kregen stemde ons tot nadenken. We gingen serieus aan het zoeken naar oplossingen om die afvalberg te vermijden. Eigenlijk geven de wielrenners zelf het slechte voorbeeld. Ze krijgen hun drinkbidons aangereikt, drinken er even van en hupsakee, daar gaat het ergens de berm of een weide in. Zo ook met de verpakkingen van hun energierepen of wat dan ook. Kunnen die wielrenners hun verpakkingsafval niet in hun achterzak bijhouden tot de eindmeet? Daar zouden dan vuilnisbakken kunnen staan om dat te deponeren. Als er nu eens 2 personen een paar meter voor de uitreikers van drinkbidons gaan staan om de lege bidons aan te nemen of eventueel op te rapen, kunnen die ook gerecycleerd worden. Iedere wielrenners heeft toch een haakje waar hij zijn bidon kan inschuiven. Mijn ventje opperde al dat ze elke motard die tussen de fietsers door laveert, een kleine aanhangwagen moesten aanhaken zodat de fietsers daar wat in kunnen deponeren. Dan zijn die motards nog van enig nut. Voor de supporters zijn de gasboetes niet “de” oplossiong. Daar hebben we ook over zitten bomen. Gooien die hun afval thuis ook zomaar in de tuin of op straat? Dit is voor hun kroost ook geen goede opvoeding want kinderen doen ook na wat ze thuis gezien hebben. Waarom dan wel als ze naar de koers gaan kijken? Het moet toch niet zo moeilijk zijn om hun afval in een tasje te stoppen en mee naar huis te nemen. Wat moet men in het buitenland niet van ons denken? En zeg nu zelf, een gasboete geven voor een wildplasser. Allee toch, waar moet je gaan plassen als er nergens sanitaire voorzieningen zijn? Je kan de mensen toch niet verplichten om een pamper te gaan dragen wanneer ze naar de koers komen. Het zou de afvalberg alleen maar vergroten. Nee, ik zou dan opteren om op strategische plaatsen dixi’s of toitois of dergelijke te plaatsen. Zet er desnoods een toiletjuffrouw bij. De toiletten blijven dan netjes en is die haar zakgeld ook weer een beetje aangedikt. Als er nu eens statiegeld op alle drankverpakkingen zou komen, is er al een hele afvalhoop minder. Met alle drankverpakkingen bedoel ik zowel glas als plastic, brik en blik. Het hoeven geen grote bedragen te zijn maar statiegeld is op voorhand betaald en wanneer er toch blikjes, of flesjes weggegooid worden zijn er altijd anderen als de kippen bij om ze op te rapen. Het terug binnengebracht leeggoed kan op deze manier ook gerecycleerd worden, wat weer goed is voor het milieu en werk oplevert voor een aantal mensen. Weeral een aantal werklozen minder. Dat is natuurlijk werk voor de volgende regering en liefst zo snel mogelijk in te voeren. We hebben deze namiddag heel veel ideetjes geopperd. Er waren grappige oplossingen, ook niet uitvoerbare wegens te omslachtig of niet haalbaar maar er kwamen ook eenvoudige ideeën op tafel. Ik denk dat ik onze mogelijke ingrepen toch eens ga versturen naar organisatoren van allerlei evenementen. Wie weet worden er mogelijk toch wel enkele ideeën  ten uitvoer gebracht. Het zou veel aangenamer zijn om een wielerwedstrijd of ander evenement bij te wonen. Het is immers voor niemand aangenaam om ’s anderendaags andermans afval, dat kon vermeden worden, te moeten gaan opruimen. Ieder van ons ziet graag een mooie natuur maar we moeten er ook met zijn allen zorg voor dragen dat het een mooi landschap blijft. Onze kinderen en hun nakomelingen willen ook nog kunnen genieten van een mooie natuur en niet met een afvalberg worden opgezadeld die wij hebben achtergelaten. Denk daar volgende keer eens aan wanneer je een wielerwedstrijd of ander evenement gaat bijwonen

 

Groetjes van de bomma.

Zwaar werk.

Wanneer wij naar het centrum rijden om boodschappen te doen parkeren wij gemakshalve onze wagen op de parking aan het station. Daar zijn enkele parkeerplaatsen voor mensen met een parkeerkaart voor gehandicapten voorzien. Heel handig voor mijn schat wanneer hij de rolstoel moet uithalen of weer inladen. Vorige week was het weer zover. Wij parkeren onze wagen netjes en bij het uitladen van mijn rolstoel zei mijn schat dat ik even achterom moest kijken. Daar stond een camionette met dubbele cabine en een open bakje aan de zijkant van het station geparkeerd. Wij waren nu wel op de hoogt dat er voorbereidende werken aan de gang zijn om het  spoor over een aantal kilometer te elektrificeren. Dus, die camionette was van een firma waarvan ik hier geen naam zal noemen, die daar aan de slag was. Er stonden alleen drie letters van de firma op de deur. Plots komt er iemand in werkkledij en een helm op zijn hoofd aan de achterzijde van zijn camionette. Hij legt de achterklep plat en hangt deze aan weerszijden vast met een ketting. Zo heeft hij er een klein platform bij. Achter op het open bakje staat een kleine stroomgroep. Die word opgestart en wij kijken, nieuwsgierig als we zijn, wat er gaat gebeuren. Komt de gehelmde man terug met een koffiezetapparaat, plaatst dat op de platgelegde achterklep en begint op zijn gemakske een pot koffie te zetten. Ik wist niet wat ik zag en vroeg aan mijn schat of ik nu wel goed gezien had. Heb toen onmiddellijk mijn fototoestel genomen en een foto van het gebeuren gemaakt. Alleen is het spijtig dat mijn foto overbelicht was en ik hem hier niet kan tonen. Ik wist wel reeds lang dat er bij bepaalde bedrijven minder hard gewerkt word maar om zomaar een koffiezet in je cabine te hebben is toch wel een beetje erover. Mijn schat heeft jaren op den traveaux gewerkt zoals ze dat in de volksmond noemen maar die heb ik geen enkele dag zonder zijn thermos koffie en gesmeerde boterhammen laten vertrekken. Wij zijn ondertussen om boodschappen gegaan en toen we geruime tijd later terugkwamen stond die man nog steeds met zijn koffie in de hand aan de achterklep van zijn camionette. Ben je op zoek naar een goedbetaalde job waar je koffie kan zetten als je er zin in hebt, ga dan solliciteren bij de firma met drie letters die voor de spoorwegen werkt.

Groetjes van de bomma.

Het mooiste.

Het mooiste in dit leven

is te weten dat hij van me houd.

Niet om wat ik ben,

wel gewoon om wie ik ben.

Een vrouw zonder kapsones,

gewoon recht voor de raap.

Soms ingetogen, vaak uitbundig

en met het hart op de tong.

Het mooiste in dit leven

is te weten dat ik van hem houd.

Niet om wat hij is maar wel om wie hij is.

Mijn stoere man

met een hart van goud.

Die alles voor me overheeft

en bijna……alles kan.

Samen worden wij oud

in goede en mindere dagen.

Onze liefde voor elkaar,

die blijft alle ons nog resterende jaren.

Groetjes van de bomma. 

Uit de oude doos.

Mijn schat heeft gedurende vele jaren op den traveau gewerkt. Toen hij na zijn schooltijd begon te werken moest hij ook ver van huis. Het was niet in een mooi camionette zoals nu maar in die tijd had de baas een camion met een huif erop gekocht. Er werden, net zoals bij het leger, een paar banken in gezet en ’s morgens moest iedereen achterop de camion op de banken gaan zitten. Eenmaal op de werf werden de banken van de camion gehaald, de huif werd, samen me de banken, ergens aan de kant gezet. De camion deed de ganse dag dienst op de werf. ’s Avonds gingen de banken en de huif weer achterop en de mannen konden terug plaats nemen om huiswaarts te keren. Niemand die reclameerde, het was toen de gewone gang van zaken. Met het verstrijken der jaren zijn ook daar de minibusjes gekomen.

Op zekere dag was een ploeg arbeiders aan het werk. Een paar uur na aanvang begon het hard te regenen en de mannen trokken in de schoftkeet om wat droog te zitten. Komt daar na enige minuten de werfleider binnen. Zeg mannen, als jullie voor elke drup regen stoppen, geraakt deze werf nooit klaar. De computer heeft berekend dat jullie hier op x- aantal dagen klaar zouden moeten zijn. Een van de werkmannen was niet op zijn mond gevallen en diende al snel van antwoord. Die computer kan nogal rekenen maar zet die  nu ook eens buiten in de regen. Hij zal rap gedaan hebben met tellen. De werfleider heeft zich omgedraaid en de mannen hebben in de keet blijven zitten tot de ergste regen voorbij was. Nadien hebben ze de werkzaamheden hervat. Van de werfleider hebben ze geen last meer gehad.

Men zegt soms wel dat Vlamingen harde werkers zijn en Walen luie mensen zijn. Niets is minder waar. Onze buren aan de andere zijde van de taalgrens zijn slimmer. Wanneer een werk 200 dagen mag duren werken zij daar ook 200 dagen over maar de mannen aan deze zijde van de taalgrens vliegen op dat werk en doen er slechts 140 dagen over. Alleen de aannemer word hier beter van want hij verdient er meer aan en het personeel moet sneller naar een andere werf maar krijgt geen deelname in de winst. Is er op dat moment niet onmiddellijk een andere werf op te starten moeten deze mensen tijdelijk gaan stempelen en hebben ze minder inkomen terwijl het loon van hun Waalse collega’s gewoon doorloopt. Het is gewoon een verschil van mentaliteit.

Volgende keer meer verhalen uit de oude doos.

Groetjes van de bomma.

Leven met een beperking.

Je bent jong en leeft zorgeloos. Met het volwassen worden komen wensen en dromen. Er ontvouwt zich stilaan een toekomst vol plannen. Voor velen word het stilaan tijd om aan een leven met twee te denken en een eigen stulpje te zorgen. Een leuke job en misschien ook kinderen om het plaatje compleet te maken. Het leven gaat stillekes zijn dagelijkse gang. De gemaakte plannen en dromen worden grotendeels realiteit. Tot op zekere dag je hele leven overhoop word gehaald. Je moet verder leven met een beperking. Het is vaak een hele opgave om dit te aanvaarden. Het leven staat niet stil en je moet verder. Gewoon alles is overhoop gehaald en vraagt aanpassing op allerlei vlakken. Het ergste van dit alles is dat je afhankelijk geworden bent van anderen. Je moet je zelfstandigheid opgeven en leren met je beperking om te gaan. Plots weet je wie je vrienden zijn en op wie je nog kan rekenen, je vriendenkring word immers danig uitgedund. Wanneer je dan ook nog rolstoel gebonden geraakt gaan mensen vaak over je hoofd heen praten, net of je ook niet mondig meer bent. Veel tijd om te treuren over hetgeen je verloren hebt is er niet. Het leven gaat verder, je gaat je beperking aanvaarden en begint aan een heel nieuw hoofdstuk. Je leert tegen vele vooroordelen te vechten en de echte waarden die er toe doen kennen. Het zijn de kleine dingen die je nu gelukkig maken. Samen met mensen die echt om je geven merk je hoe zinvol het leven met een beperking nog kan zijn. Dat is dan is het ogenblik om zoveel mogelijk uit je leven te halen. Je kan immers nog zoveel voor je medemens betekenen en zij zullen er zeer erkentelijk voor zijn. Jou geeft het voor eeuwig een goed gevoel.

Groetjes van de bomma.

Getrouwd.

Getrouwd ben je met heel je wezen,

met lichaam en geest,

met huid en haar,

met hebben en houden.

Getrouwd,

omdat je om elkaar geeft

en voor elkaar leeft.

Getrouwd, in goede en mindere dagen,

elkaars zorgen helpen dragen,

samen een toekomst uitbouwen

en ook elkaar vertrouwen.

Getrouwd,

is geven en nemen,

gewoon er voor elkander zijn,

een leven lang.

Groetjes van de bomma.