Als je jong bent heb je zo veel dromen. Ook heel wat verwachtingen. Wacht niet te lang om je dromen waar te maken. Eens komt er een dag. Dan ga je achterom kijken en vragen stellen. Zijn al je verwachtingen van het leven bewaarheid geworden? Heb je al die dromen waar kunnen maken? De jaren zijn immers voorbijgevlogen. Jeugdjaren in een ommezien overgegaan in volwassenheid. Waar is de tijd waarvan je dacht dat die nooit voorbij zou gaan? Voor je het goed en wel beseft komt er die dag dat je omkijkt en weet dat die jaren nooit meer terug zullen komen.
Wanneer je in het corona tijdperk ziek bent kan je niet meer zo maar even bij je huisarts terecht. Dat ondervond Marieke ook. Deze kranige bijna honderdjarige woont nog in haar huisje en is gelukkig nog goed te been. Ze kan met alle moderne snufjes om maar nu moest ze toch even haar hoofd schudden.
Op dinsdag ontdekt Marieke dat ze zonder medicatie gaat vallen. Gezien ze deze zonder voorschrift niet krijgt belt ze haar huisarts voor een afspraak. Haar dokter werkt reeds een aantal jaren enkel op afspraak want de mensen willen niet graag lang moeten wachten. Ze hebben het allemaal veel te druk ondanks dat ze ziek zijn. Groot was haar verbazing dan ook als Riet, de secretaresse haar doorverbond met de dokter. Ha Marieke, toch niet te ziek hee? Nee dokter , ik ga zonder medicijnen geraken en heb geen voorschriften meer. Daarom had ik graag een afspraak gehad maar ik wist niet dat u dat nu zelf regelde. Ach Marieke, met dat corona gedoe moet een mens voorzichtig zijn en ik ben wel dokter maar ook maar een mens hee. Weet je wat je doet? Houd je telefoon even tegen je borstkas, dan kan ik wel even van op afstand luisteren. Je voorschriftjes voor de medicijnen stuur ik dan via elektronische weg naar de apotheek en voor het consult stuur ik je wel een mailtje zodat je het verschuldigde ereloon kan overschrijven. Als je dan nog iemand hebt om de medicijntjes aan huis te brengen ben je helemaal safe tegen dat coronavirus. Merci dokter antwoorde Marieke een beetje beduusd.
Nu zijn ze helemaal betoeterd zegt Marieke maar als het zo moet is dat maar zo. Hopelijk zijn we vlug van dat lelijk ding verlost zodat alles weer normaal verloopt.
Door het coronavirus dat overal ronddwaalt is mijn lieve echtgenote gedwongen om voorlopig aan huis gekluisterd te blijven. Haar gezondheid gaat mij immers nauw aan het hart. Deze ochtend stond ik er alzo alleen voor om boodschappen te doen. Ik kreeg twee briefjes mee zodat ik het nodige kon halen om de komende dagen door te krijgen. Ik ga gewoonlijk samen met de bomma om boodschappen, vandaar de briefjes. Zou anders mij kar vullen met alleen koekjes en ander lekkers kreeg ik te horen.
Vol goede moed vertrek ik naar de supermarkt. Daar aangekomen parkeer ik onze camionette en moet reeds een rij passeren om aan een winkelkar te kunnen geraken. Ondanks het vroege uur stond er reeds een lange rij wachtenden en het was er, buitengewoon stil. Dit ben ik niet gewoon in onze supermarkt. Ik schuif achter in de rij aan en na een paar minuten vraag ik aan de dame voor mij of ik wel aan de supermarkt sta. Ja hoor meneer, waarom? Ja, het is hier zo stil dat ik even vreesde bij de begrafenisondernemer toegekomen te zijn. Dit ontlokte aan verschillende wachtenden een min of meer hartelijke lach. Sommigen bekeken mij met een air van: wat zegt die hier nu. Het is toch niet omdat mensen een beetje op hun gezondheid en die van hun medemensen moeten letten dat er geen goede morgen af kan dacht ik bij mezelf.
Eens mijn boodschappen in de supermarkt gedaan waren begaf ik mij naar onze vaste slagerswinkel. Daar toegekomen hing er een A 4tje aan de deur met in grote letters de vraag om maximum met vier personen gelijker tijd in de winkel te komen. Ik telde en er stonden reeds vier klanten in de winkel. Dus buiten rustig mijn beurt afgewacht en van zodra er een klant naar buiten kwam kon ik met mijn tweede briefje naar binnen om het nodige te kopen. Eens ik binnen was keek ik eens rond en zei toen tegen de verkoopster dat ze blij mocht zijn dat ik kan tellen. Ah ja meneer, waarom? De verkoopster kent mij wel maar is niet gewoon om me alleen te zien komen winkelen, vandaar dan ook haar reactie. Ah ja, zeg ik, anders stond hier misschien wel meer volk en dan hadden we een probleem. Wederom een hartelijke lach. Mijn bestelling werd vlot klaargemaakt en ik kon met een goed gevoel weer huiswaarts keren. Daar aangekomen vertelde ik mijn wedervaren en mijn schat kon er ook eens goed om lachen. Mijn dag is weer goed want het coronavirus krijgt ons niet klein. Met een vriendelijk woord vermag men al heel veel en een glimlach maakt voor velen de dag weer zonniger.
Daar waar mijn wieg stond, daar ben ik letterlijk geboren. Ik kwam ter wereld in mijn ouderlijk huis. In die jaren was het nog de gewoonte dat de vroedvrouw aan huis kwam om de geboorte bij te staan. Mijn ouders kwamen beiden uit verschillende taalgebieden in ons kleine landje. De hele buurt keek uit naar mijn komst en was trots dat er een nieuwe telg in de straat geboren werd.
Toen ik enkele jaren later naar het lager onderwijs kon was ik trots om tweetalig te zijn. Ik leerde er heel veel dingen en vooral onze Belgische geschiedenis vond ik super interessant. Zo leerde ik dat ons land pas in 1835 is ontstaan. Het land op zich is een stukje van verschillende grootmachten dat werd samengevoegd tot wat het nu is. Over politiek ga ik me niet uitspreken, daar heeft ieder zijn eigen mening over.
Wat ik in al die jaren geleerd heb is dat wij het hier nog zo slecht niet hebben maar dat wij onze ogen eens moeten openen en ons gezond verstand gebruiken. We leven samen met bijna elf miljoen mensen. Allemaal mensen met een verschillende achtergrond, afkomst, religie en ga zo maar verder. ieder heeft in ons land recht op vrije meningsuiting. Onze sociale voorzieningen zijn ook heel goed. Het kan natuurlijk altijd allemaal anders of beter. Toch zou ik aan de klagers willen vragen om ook eens in eigen boezem te kijken.
We zijn om te beginnen allemaal zonder iets in onze handjes ter wereld gekomen. Niemand van ons heeft het geluk gehad zijn of haar wieg te kunnen kiezen. We leven samen met een hele hoop verschillende nationaliteiten. Dit betekent ook heel veel verschillende opvattingen, zowel politiek als religieus. Waarom doen we met zijn allen, zonder onderscheid, dan ook eens geen kleine inspanning en hebben respect voor ieders mening, religie of waarden.
We leven in een land waar het zo goed kan zijn om in te wonen. Hoe goed, dat bepalen we voor een groot deel zelf. Vriendelijkheid en respect kosten niets, ze zijn gratis. Als een medemens in nood verkeert is hulp bieden vaak niet zo een grote opoffering. Het vraagt gewoon even wat moeite om die hulp te willen bieden. De ene mens heeft vaak wat meer geluk in het leven dan de andere. Door het goede voorbeeld te geven stimuleren we elkaar om er voor te gaan. Niemand word van tegenslag gespaard. Alleen komt het bij de ene gemakkelijker tot uiting dan bij de andere. Moeten diegenen die langer gespaard blijven zich dan verheven voelen boven de anderen? Wanneer wij van onze aardse rijkdom ontdaan worden blijft er voor ieder niets anders over dan ons naakte lichaam zonder meer, laat ons dat niet vergeten. Het is voor velen de innerlijke rijkdom die overheerst en het geluk bepaalt.
Wanneer respect voor waarden en normen van onze naasten als normaal ervaren worden zal het, ook in de toekomst, in ons landje goed om leven blijven.
Onze kinderen en kleinkinderen moeten ook nog een toekomst hebben en een land waar het goed is en waar iedereen gelukkig zijn mag. Laat ons daar met zijn allen aan werken.
Mensen die het vaak moeilijk hebben zijn dikwijls op zoek naar het grote geluk. Ze beseffen vaak niet dat ze dat “grote geluk” zelf al in handen hebben. Ten eerste is gezond zijn een van de belangrijkste dingen om gelukkig te kunnen of mogen zijn. Dat beseffen heel wat mensen pas als ze ergens een beperking krijgen omwille van gezondheidsredenen.
Verder zit geluk hem in alle kleine dagdagelijkse dingen. Vaak is een complimentje geven of krijgen al voldoende om iemands dag goed te maken. Het geeft twee mensen een goed gevoel waardoor men zich toch gelukkiger gaat voelen.
Het feit is dat onze samenleving te snel verandert en mensen vaak tegen het asociale af leven. Mensen vereenzamen en dat is niet nodig. Het is niet omdat je buur niets zegt dat jij hem niet mag aanspreken. Het vraagt alleen een kleine inspanning die dikwijls tot een hele fijne burenvriendschap leid. Niet iedereen heeft kinderen in de buurt wonen om dagelijks bij hun ouders langs te gaan. Een goede buur kan dan een grote hulp zijn. Al is het maar om af en toe een praatje te maken of eventueel hulp te bieden bij kleine noden.
Zo hebben wij gedurende zeker twintig jaar een buurvrouw gehad die weduwe was. Haar enige zoon had het druk en kon zich niet elk moment vrijmaken om voor zijn moeder te zorgen, ook al deed hij wel zijn best om er voor haar te zijn. De schoondochter was een schat van een vrouw die er altijd was voor haar schoonmoeder maar ze kon er geen goed voor doen. Toen wij er pas gingen wonen heb ik gewacht tot ze in haar voortuintje aan het wieden was en heb haar aangesproken. Ik vertelde haar dat wij het huis langs haar gekocht hadden en dus haar nieuwe buren waren. Ze heeft me uitgenodigd op een tas koffie en ik mag zeggen dat ik me geen betere buurvrouw kon voorstellen. Ik moest wekelijks bij haar langsgaan voor een koffieklets en als ze mij een dag niet had gezien hing ze aan de telefoon om te vragen of ik ziek was. Buurvrouw is spijtig genoeg op gezegende leeftijd heen gegaan. Er zijn nieuwe buren gekomen maar tot grote spijt ken ik zelfs niet eens hun naam. Wanneer ik ze zie wuif ik even en dan wuiven zij terug maar tot een goede babbel is het nog niet van mogen komen.
Toch zijn er vaak nog mensen die het geluk in de kleine dingen des levens weten te vinden en dat delen met andere medemensen. Soms is het gewoon ergens in een winkel dat iemand je hulp aanbied of een praatje komt slaan. Soms beseffen we niet dat diegene die ons aanspreekt misschien eenzaam is en op deze manier wat aandacht krijgt. Door een beetje van onze, vaak schaarse tijd aan die mensen te schenken krijgen we er zelf een goed gevoel door en hebben we iemand gelukkig gemaakt.
Laat ons daar eens wat vaker aan denken wanneer iemand om hulp of een praatje verlegen zit. Het kan op een dag ook jou overkomen.
Voor sommigen heeft het woord Bokrijk een associatie met oubollig terwijl vele anderen er hun hart aan verloren hebben. Zo ook ik zelf. Telkens ik er toekom valt er een heerlijke rust over me. Wanneer ik die oude huisjes, de prachtige watermolen of de statige gerestaureerde vierkanthoeve en zoveel meer tegenkom sta ik zo weg te dromen over hoe ik er zou kunnen in wonen.
Eens op de immense parking toegekomen koop je best onmiddellijk een dag ticket voor de parking. Zo hoef je bij het verlaten van het domein niet aan de betaalterminal aan te schuiven. Vooral bij mooi weer kan het daar immers zeer druk zijn. Je begeeft je naar de ingang alwaar je na betaling van de inkom volledig vrij kan rondwandelen. Er gaat een hele nieuwe voor ieder van ons open. Het Breugel-jaar is werkelijk een schot in de roos. ik mocht dit aan de lijve ondervinden. Er is een leuk interactief Breugel parcours voor de jongeren onder ons uitgestippeld. Vooral voor kinderen tot 12 jaar is er een heel inventieve route uitgestippeld. Wanneer het parcours volledig is uitgespeeld kunnen ze een virtuele hoed maken.
Dit is een afbeelding van een van Breugels schilderijen. Je kan er instappen en je neerleggen. Dan zie je jezelf in het schilderij. Sommigen dachten dat het een klimmuur is maar het is niet zo. Iedereen die in Bokrijk komt moet dit gezien hebben.
De woningen die vrij te bezoeken zijn komen uit verschillende streken van Vlaanderen. Zo kan je goed de verschillende bouwstijlen onderscheiden. Ook het verschil van arbeiderswoningen en de wonin gen van begoede burgerij is goed te zien. Heel het domein is prachtig onderhouden door de vele medewerkers die er met hart en ziel werken.
Het bezoeken van de woningen is zo goed alsoveral rolstoeltoegankelijk
Hier zie je een medewerkster die een demonstratie geeft aan het weefgetouw. Het is zeer arbeidsintensief werk maar geeft veel voldoening.
Hier kan je een demonstratie op het weefgetouw volgen. Het is een heel arbeidsintensief werk. Ook hier weer duidelijke uitleg.
Wanneer men wenst kan het domein ook met paard en kar worden bezocht. Ook de sanitaire voorzieningen mogen gezien worden. Deze zijn zeer netjes en bovendien gratis te gebruiken. Er is een apart toilet voor andersvaliden voorzien.
De dieren die op het domein verblijven hebben er alle ruimte. De kippen en eenden lopen er zelfs vrij rond. De schapen hoeder leid op geregelde tijdstippen zijn schapen van de ene weide naar de andere.
Er zijn ook prachtige workshops voorzien waarin medewerkers van het domein werkelijk veel tijd in steken om deze tot een hele leerrijke en vooral fijne ervaring te maken. Kinderen kunnen er bijvoorbeeld leren vogelnestkastjes maken, ook broodjes bakken, lederen armbandjes maken, zelfgemaakte stoffen winkeltassen beschilderen tot potten bakken behoren tot de mogelijkheden. Ieder die wil kan zich ook uitleven met allerhande oude volksspelen. Bij de fotograaf ga je geen moderne camera vinden want hij werkt nog op de aloude manier. Wie graag een foto wil kan zich ginds in oude klederdracht verkleden en zich laten portretteren. De foto dient wel onmiddellijk betaald en word je per post bezorgd. Gezien er geen computergestuurde apparatuur gebruikt is voor het maken van de foto, word deze immers ook nog op de traditionele manier ontwikkeld.
Er word ook heel wat aandacht besteed aan de restauratie van de woningen zodat de bezoekers deze weer in zijn originele staat kunnen bezoeken. Momenteel worden er meerdere woningen gerestaureerd, zo ook een prachtige watermolen. Na restauratie kan die dan als vanouds weer werken.
Wanneer het bezoek aan het openluchtmuseum is afgelopen is er altijd mogelijkheid om in een van de etablissementen tegen zeer gunstige tarieven een lekkere maaltijd te nuttigen. De bediening gaat er vlot en men is er uiterst vriendelijk. Er zijn zelfs kinderstoeltjes voorzien voor onze kleinsten.
Ik had het geluk om, samen met onze kleinzoon, met een persoonlijke gids op stap te gaan. Marina heeft een aantal jaren workshops mogen organiseren en er zoveel meer gedaan dat we ons geen betere gids konden voorstellen.
Marina had haar vrije dag opgeofferd om ons rond te leiden en overal een fijne uitleg te geven. Het werd een immens boeiend en leerrijke dag. Ik kan iedereen aanraden om op een vrije dag naar Bokrijk te gaan.
Voor de kleinsten is er bovendien een leuke speeltuin waar kinderen zich ook vrij kunnen uitleven. Zo is er, om er een onvergetelijke dag van te maken, werkelijk voor elk wat wils.
Het is weer zover, pukkelpop is vandaag gestart en natuurlijk gaan er heel veel pukkelpoppers kamperen. Vlak bij de evenementenweide is er ook een pukkelpopcamping maar een aantal verkiest om op een echte camping te verblijven. Kwestie van accommodatie en weet ik wat nog meer
Gisteren in het laat liet mijn schat onze hond nog uit. Wij verblijven redelijk ver achteraan op de camping. Van onze staanplaats mag je op een kleine kilometer rekenen tot de uitgang. Er komt een groepje pukkelpoppers tot bij mijn schat gewandeld. Meneer, weet u waar de uitgang is? Ja, ikke wel maar daarom jullie nog niet hee? Maar ik zal het jullie eens vertellen. Je gaat tot aan het ronde punt en daar naar rechts en dan …. Het is wel een eindje wandelen. Ben je nu met ons aan het sollen? Neen hoor, ik zou niet durven maar daar is de uitgang. Het groepje jongeren is dan vertrokken en mijn schat heeft ze niet meer terug gezien. Ze zullen de uitgang wel gevonden hebben en hopelijk de ingang ook.
Hoe vaak hoor je niet zeggen dat deze of gene allergisch is voor bepaalde voedingsstoffen en dus allerlei moet mijden. Vaak stel ik mij de vraag of dit nu aan de mensen zelf ligt of aan de industriële bereiding van vele producten die een voedingsallergie teweeg brengt.
Heb mijn moeder vroeger vaak verhalen uit haar kindertijd horen vertellen. Toen was er in het geen sprake van voedselallergie in de brede zin van het woord. Moeder was de middelste in een gezin van zeven en was een echte kwajongen. Ze kroop samen met haar broers en zussen mee over de hoge afsluiting in de boomgaard van de boer uit het naburige dorp om er een onbespoten appel of peer te plukken. Er was toen geen sprake om eerst naar de bewuste boer te gaan en vriendelijk te vragen of ze een appel of peer mochten gaan plukken. Ze deden het liever in het geniep, goed wetende dat de boer ergens in de buurt rondliep en dan zogezegd achter hen aan te gaan. In de vakantie gingen ze in de nabijgelegen beemden spelen. Ze trokken ergens een prei uit het veld, raapten een overgebleven aardappel, plukten een blaadje selderij en vonden na het rooien van de groenten nog enkele verse groenten die waren blijven liggen . Ze schepten met een oude verroeste kasserol die ze bij de oud-ijzerhandelaar hadden gekregen, water uit de beek en kookten hun soep op een gestookt vuurtje . Zout of kruiden behoefde niemand. De pure smaak van de groenten was voldoende Toen de soep klaar was hoefde ze niet door ene passe-vit en van een mixer was zeker geen sprake. Niets smakelijker dan een lekker dikke soep met stukken groenten die je een voldaan gevoel bezorgden. De zelf gekookte soep was snel leeggegeten en de kinderen werden nooit ziek. Dan stel ik mij vaak de vraag wat er tegenwoordig met onze voeding aan de hand is. Word ons voedsel nu zodanig gemanipuleerd zodat vele mensen van bij de geboorte ergens een intolerantie voor ontwikkelen? Was het vroeger dan allemaal zoveel beter dan nu of is dit alleen maar praat van de mensen? Het heeft wel stof tot nadenken.
Enkele jaren geleden was de markt van Leopoldsburg de vierde grootste markt van ons land. Je kon en kan er elke zaterdag voormiddag terecht voor allerhande aankopen. Van groenten en fruit over potten en pannen, van standwerkers naar de kaasboer of viskraam. Ook planten en bloemen mogen er niet ontbreken en waar vele kleintjes naar uitkijken is het snoepkraam. Dames snuisteren dan weer graag tussen kleding. je vind deze laatste in alle merken en kwaliteiten. Door omstandigheden als pensionering of stopzetting van de zaak is de markt haar vierde plek op de lijst kwijtgespeeld en ergens in lagere regionen beland. Niettemin is het nog steeds een hele leuke markt. Ik ga er nog op geregelde tijden naartoe om boodschappen te doen. Er gaat immers niets boven aankopen te kunnen doen op de markt. Alleen al de sfeer verheft een bezoek aan de plaatselijke markt tot iets speciaals. De meeste marktkramers kennen hun klanten en weten dus wel goed waar ze de mensen mee kunnen helpen. Zo kwam ik vorige week, na een lange tijd op de markt. Er stonden t-shirts in de aanbieding en ik vroeg of hij nog iets voor mij had. De verkoper wist dat mijn schat nogal op klassieke kleding gesteld is en ging onmiddellijk voor mij op zoek. Hij wist zelfs nog elke maat ik enkele maanden voordien had gekocht. Er staan ook een vader en zijn zoon op de markt. De vader heeft een snoepkraam en zijn zoon verkoopt het lekkerste brood dat je in Leopoldsburg kan vinden. Het toeval wil dat ze tegenover elkaar staan opgesteld. ik dus eerst naar de broodkraam want het risico bestond er in dat ik anders de markt zou verlaten zonder brood gekocht te hebben. Het toeval wil dat de koekenman, zoals wij de snoepverkoper noemen, uit hetzelfde dorp afkomstig is als mijn ventje. Ik weet dat ik elke keer aan zijn kraam blijf “plakken”. Er word steevast naar de gezondheid van wederzijdse echtgenoten geïnformeerd alvorens naar andere interesses over te gaan. Natuurlijk gaan de vriendschappelijke plagerijen over en weer. Telkens er een klant aan het kraam komt vraagt de koekenman of ik toch wel even tijd heb. Op deze manier is even staan keuvelen dan ook snel een een hele poos geworden. Het feit dat ik niet elke week naar de markt kan gaan draagt hier ook aan bij.
Een bezoek aan de plaatselijke markt behoort tot ons patrimonium. Het bevordert ook het sociale leven van vele mensen en schept werkgelegenheid voor vele mensen. Hopelijk blijven markten overal te lande nog lang verder bestaan.
