Ruzie met mijn vrouw.

Ergens eind jaren ’80 van de vorige eeuw bezocht ik, samen met mijn moeder, in een klein dorpje in Wallonië de plaatselijke rommelmarkt. Het was er een gezellige drukte en je kon er werkelijk koopjes doen. Op zeker moment zei ik al lachende tegen mijn moeder dat wij thuis toch wel betere rommel liggen hadden en ik ook wel eens op zo een markt wilde gaan staan om wat overtollige spullen te verkopen. Het bleef hierbij.

Een klein halfjaar later vertelden onze ouders bij de koffie dat ze al een dagje ouder werden en besloten hadden om kleiner te gaan wonen. Dit kwam niet geheel onverwacht. Ze waren inmiddels al aan het rondkijken gegaan en hadden hun oog op een leuk klein appartementje op het gelijkvloers laten vallen. De koopakte werd vlot onderschreven en hun woning was binnen de kortste keren verkocht. Heel wat huishoudelijke spulletjes die moeder niet meer naar haar nieuwe woning mee zocht te nemen zette ze aan de kant. Mijn woorden van de zomer voordien in gedachte namen wij alle overtollige huisraad mee. De dagen nadien werd alles nagekeken op stukjes af of barstjes en met een klein etiketje kreeg ieder stuk een leuk prijsje. Alles werd dan netjes in lege bananendozen ingepakt en aan de kant gezet. Het jaar nadien stond ik ook op die leuke rommelmarkt en had er een goede verkoop gehad. Vrienden en kennissen waren op de hoogte en kwamen me op de markt verrassen met een bezoekje. Ze merkten dat ik veel plezier had en vroegen of ze ook hun spulletjes die ze niet meer gebruikten mochten brengen. Zo kon ik mij enkele jaren, die ene dag van het jaar, uitleven op de rommelmarkt. Mijn schat hielp mij telkens met alles binnengebrachte huisraad te controleren en waar een hoekje af was of een barstje in gooide hij in een grote plastieken emmer. Regelmatig gaf hij dan een tikje met de hamer zodat er wat meer in de emmer ging. Wanneer hij dan naar het recyclagepark ging nam hij de volle emmer mee om die daar te ledigen.

Op een mooie zaterdag kwam hij weer op het recyclagepark en bracht eerst papier en glas waar het hoorde om dan naar de container te gaan waar hij zijn emmer kon omgieten. Daar was een oudere heer die ook naar dezelfde container als mijn man ging. Hij kreeg die emmer met kapot geklopte borden en tassen in het oog en keek even naar mijn schat. Ach meneer zei mijn man serieus, dat is het gevolg als je eens goed ruzie maakt met je vrouw . De arme man was helemaal van slag.

De parkwachters hadden gezien dat mijn man aan de praat was geweest en wisten niet goed wat te denken van de oudere heer.

Mijn schat heeft hun toen het hele gebeuren verteld en de parkwachters hebben eens smakelijk gelachen. Zij kennen immers mijn schat en weten dat hij de liefste mens is die ik ooit had kunnen ontmoeten.

Enkele weken na het gebeuren moet die oudere heer nog eens op het recyclagepark geweest zijn en toen hebben de parkwachters ook hem het verhaal gedaan. Hij herinnerde zich mijn schat en zijn grote emmer met kapotte huisraad nog wel en kon er toen gelukkig ook eens hartelijk mee lachen.

Groetjes van de bomma.

Niemand die het ziet.

Ik ben het beu,

het is genoeg geweest.

Telkens weer heeft iemand zijn mening,

telkens weer altijd datzelfde moeten horen.

Ze heeft ook niet veel beweging,

ze doet ook geen moeite,

ze is ook veel bijgekomen…

Niemand ziet hoe ze zich in werkelijkheid voelt.

Het verdriet, de pijn over het gemis

alles wat niet meer mogelijk is.

Ze was altijd zo levenslustig,

altijd even vriendelijk voor iedereen.

Zorgen voor een ander was haar leven.

Kilometers afmalen met de fiets,

ellenlange wandelingen maken,

her en der een praatje slaan,

alles viel plots weg,

zo maar van de ene dag op de andere.

Niemand voelt haar pijn, niemand voelt haar verdriet.

Alleen eenieder heeft zijn mening.

Maar niemand die het ziet.

Groetjes van de bomma.

Buddy.

Een drietal maanden geleden hebben wij na jarenlange vriendschap afscheid moeten nemen van onze kleine vriend, Flurk. Amper zeven weken oud mochten wij hem in huis en ons hart opnemen. Hij is tenslotte zestien jaar en vijf maanden mogen worden. Flurk was een kruising van een mini teckel met een shitzu. In de volksmond een stratierke genoemd. Hij had een sterk karaktertje maar beschermde diegenen die hem nauw aan het hartje lagen.

Wij hadden aan onze veearts gevraagd om ons te gedenken wanneer er ergens een thuis gezocht werd voor een klein hondje. Het gebeurt soms dat er ergens iemand naar een rusthuis gaat of komt te overlijden en de nabestaanden het kleine beestje om de ene of andere reden niet kunnen houden. Voor zo een huisdier wilden wij gerust ons hart openstellen. Groot was onze verbazing toen we op kerstavond een telefoontje van onze veearts kregen. Of wij nog interesse hadden om een klein hondje een goede thuis te geven. We kregen een telefoonnummer om een afspraak met de dame in kwestie te maken. Mocht het toch niet zijn wat we wilden moesten we het eerlijk zeggen en dan zou er wel een andere kans komen. Na even overlegd te hebben met mijn echtgenoot en kleinzoon werd besloten om even af te spreken zodat wij het hondje in kwestie konden zien.

Haar moeder was naar een rust en verzorgingstehuis verhuisd en zij had thuis al twee hondjes en drie was een beetje veel van het goede. Dus zocht ze een goede thuis voor de chihuahua van haar mama. Bij het zien van de lieverd was het onmiddellijk smelt, smelt en werd besloten om Buddy een goede thuis te bezorgen. Voor ons is het een prachtig kerstgeschenk geworden. Buddy is een zesjarige, gecastreerde reu die echt heel huiselijk en zeer aanhankelijk is. Wij zijn nu vier dagen verder en het voelt aan of Buddy is al heel lang bij ons. Nu is het te hopen dat Buddy nog heel lang bij ons mag blijven. Hij heeft in elk geval zijn draai bij ons gevonden

Groetjes van de bomma.

Schaap.

Dit verhaal speelt zich af ver in de tweede heft van vorige eeuw. Het is kersttijd. Een paar weken voordien hadden wij in het dierenasiel een jonge teckel in ons hart gesloten en geadopteerd. Mijn ouders hadden dat jaar een hele mooie kerstboom die van de vloer tot het plafond reikte, opgetuigd. Het was voor het eerst dat hun kerstboom zo groot was. Ze hadden er een mooi tapijt rond gelegd waarop hun kerststal plaats had gevonden. De stal bevatte naast de beelden van Jozef, Maria en de kerstkribbe ook tal van dieren. Er stonden mooi tussen de verschillende dieren ook enkele schapen.

Wij kwamen zoals wekelijkse gewoonte op zondag in de namiddag op bezoek en hadden onze teckel meegenomen. Die ging graag mee op bezoek bij mijn ouders. Er lag immers altijd een lekkers hondensnoepje voor hem klaar. Alleen had hij die bewuste zondag meer interesse in alles wat zich rond die kerstboom bevond. Andere jaren was die boom immers aanzienlijk kleiner en had hij een plaatsje op hogere regionen met dat kleine stalletje ernaast. Dus ging woeffie op onderzoek naar die kleine wezentjes in dat kleine stalletje. Hij haalde er met een loepzuivere precisie een schaap dat tussen de os en de ezel stond uit. Wandelde met dat arme schaap lustig naar de tafel in de eethoek, kroop met het arme dier in zijn bek onder de tafel en … beet zijn hoofd er af. Hij legde het arme schaap op de mat onder de tafel en drapeerde de kop er gewoon naast waarna hij ons met een triestige blik aankeek. Het jacht instinkt van onze teckel bleek sterker dan wij hadden verwacht. tot op die bewuste zondag had hij immers nog niets stukgebeten en waren wij daar ook niet op beducht Zijn idee van een lekker stukje schapenvlees zal wel heel wat anders geweest zijn dan een stukgebeten stenen beeldje.

Het is het eerste en het laatste jaar geweest dat moeder haar kerststalletje op de grond onder haar mooie grote kerstboom had staan. De jaren nadien werd er een leuk bijzettafeltje voorzien waar de kerststal tot zijn recht kwam en Bengy, de teckel heeft ook nooit meer naar kleine stenen schaapjes omgezien. Zijn hondensnoepje bleek uiteindelijk toch zijn voorkeur te genieten.

Telkens de advent een aanvang neemt en wij onze kerstboom optuigen denken wij aan onze kleine viervoetige vriend die vreugde in meerdere harten heeft gebracht. Het verhaal tovert elke keer wij een schaapje zien een glimlach op onze gezichten.

Bij deze wensen wij iedereen een fijne kerstperiode en voor het komende jaar hebben wij maar één wens voor ieder rondom ons. Moge ieder van ons gespaard blijven van ziekte en tegenslagen en diegenen die toch getroffen zijn snel weer genezen zijn.

Warme groeten vanwege de bomma en haar gezinnetje.

Rijbewijs.

Het begon een goed jaar geleden. Op school kregen de leerlingen een foldertje mee om een infoavond over het behalen van een rijbewijs bij te wonen. Jo was net achttien geworden en we hadden hem beloofd dat wij het behalen van zijn rijbewijs zouden bekostigen. Dus, belofte maakt schuld. Eerst had de minister besloten dat er geen theorielessen voor de rijopleiding meer op school mochten gegeven worden. en in laatste instantie werd dit verbod toch nog een jaartje opgeheven.

De lessen gingen op donderdagavond na schooltijd door. Men moest dus op voorhand inschrijven. Er werden twee groepen gevormd zodat er niet te veel leerlingen in een groep zaten en de lesgever voldoende tijd had om uitleg te geven. Tien weken lang bleef Jo na schooltijd op school om de lessen optimaal te volgen. Hij mocht onmiddellijk erna examen afleggen waarbij hij dezelfde avond te horen kreeg dat hij geslaagd was. Nu kwam het tweede deel, de praktijklessen. Vijf weken van telkens 2 lesuren per keer. Wij zien hem nog uit de leswagen stappen. Wat een stress had hij toch. Elke keer was de rug van zijn T shirt doorweekt van het zweet. Na zijn rijlessen kreeg Jo zijn voorlopig rijbewijs en mocht hij negen maanden alleen de weg op. Daar kwam intussen corona roet in het eten gooien en werd het oefenen beperkt. Na een viertal uitstappen was hij zo gelukkig. Hij had geen bezwete rug meer. Bij elke trip zagen wij de vorderingen en het zelfvertrouwen steeg dan ook zienderogen. Toch bleef Jo zeer voorzichtig en hield zich overal aan de regels.

Gisteren was dan het grote moment aangebroken. Het praktisch rijexamen mocht worden afgelegd. Hij heeft dat met heel veel verantwoordelijkheidsgevoel afgelegd en slaagde van de eerste keer voor zijn examen. Het heeft tot ’s avonds geduurd vooraleer hij ten volle besefte dat hij van de eerste keer geslaagd was. Vanmorgen kregen wij een super trotse Jo aan de ontbijttafel. Dank zij een geslaagd examen heeft hij terug veel meer zelfvertrouwen. Hij mag terecht trots zijn op zijn geleverde prestatie. En nu veilig de weg op. Proficiat Jo.

Groetjes van de bomma.

Rijstpap.

Ook al is het dik zestien jaar geleden, het voelt nog net als de dag van gisteren. Je was zo snoezig, wollig en hartveroverend. Ik pakte je op en je paste in de palm van mijn hand. Op dat moment had je reeds mijn hart gestolen. Amper zeven weekjes oud namen we je mee naar huis. Ook je vier zusjes kregen op diezelfde dag hun nieuwe thuis. We hadden reeds een naam gekozen. Flurk werd je roepnaam en ik kan zeggen dat hij je op het lijf geschreven stond. Je werd een echt flurkje, een kleine kapoen met regelmatig andere fratsen. Zoals proberen het stokbrood onder de arm van een onoplettende vakantieganger te trekken. Gelukkig was je toen nog veel te klein hiervoor. Enkele maanden later had je het lef om mijn thuisverpleger, Eric in zijn scheenbeen te bijten omdat je dacht mij te moeten beschermen. Je durfde het ook al eens aan om de benen, of beter gezegd de pootjes te nemen en dan het baasje achter je aan te laten rennen. Je was de beste maat van Jo en nam hem altijd in bescherming. De papa kon je zonder meer rond je pootje draaien. Hem was je in meerdere opzichten de baas terwijl je in mama je meerdere had gevonden. Meer dan zestien jaren was je onze kleine, trouwe huisgenoot Deze week hebben we afscheid van je genomen. De veearts zei op een gegeven ogenblik dat je rijstpap aan het eten was waarop de papa reageerde met het gouden lepeltje maar dat heb jij niet nodig. Nu kan je fijn dollen met je vier zussen die je al zijn voorgegaan in de woefkeshemel. We zullen je missen maar nog heel lang mooie herinneringen aan je bewaren. Geniet maar daarboven en kijk zo af en toe nog eens naar ons. We zullen je nooit vergeten. Warme knuffel van bompa, bomma en Jo.

Groetjes van de bomma

Leven.

Het leven is net als de natuur,

de ene dag een kabbelend beekje, de andere kan het bewolkt zijn.

Heel af en toe zal het eens hevig onweren

om dan weer snel terug te keren naar het kabbelend beekje.

Groetjes van de bomma.

Tel.

Tel je zegeningen

één voor éé.

Tel ze alle

en vergeet er geen.

Het zijn woorden met een grote kern van waarheid.

Kijk maar eens even om je heen

en je zal zien hoe rijk je bent.

Liefde vriendschap en genegenheid

kan in geen enkele geldsom worden uitgedrukt.

Ze zijn gewoonweg onbetaalbaar.

Groetjes van de bomma.

De mol.

Ieder die een tuin heeft, krijgt er al eens mee te maken. Dat kleine zwarte, tunnel gravende diertje heeft reeds menig tuinier tot wanhoop gedreven. Zeg nu zelf, wie is er gelukkig als je mooie gazonnetje tot een berglandschap word herschapen? Allerlei middelen zijn er geprobeerd om de kleine deugniet definitief te verwijderen.

Wel, ik ben ondertussen tot de conclusie gekomen dat er niets is dat hiervoor helpt. Laatst vertelde mijn goede vriendin dat haar man wel een paar klemmen zou komen plaatsen. We zouden dan snel verlost zijn van die ongewenste bezoekers. De brave man heeft er ondertussen grijze haren van gekregen maar nog geen mol kunnen vangen.

Wat zou je nu ook willen? Elke dag was één van de vier of vijf geplaatste klemmen afgesprongen maar geen mol te zien. Hoe kan dat nu toch ook? Je moet gewoon een even logisch nadenken. Mollen maken immers altijd ondergrondse gangen. Deze diertjes worden blind geboren. Zij wroeten dan ook altijd met hun blinden geleide stok door de gangen. Wanneer er een klem op hun weg staat duwen zij er met hun stok tegen en die springt af. Zo kunnen de mollen rustig hun weg vervolgen.

Groetjes van de bomma.

Dromen.

Toen ik jong was

had ik zovele dromen.

Vele zijn als luchtbellen

uit elkaar gespat.

Sommige zijn dan weer bewaarheid geworden.

Ondertussen ben ik ouder en wijzer geworden.

Heb in al die jaren

ontelbare scherven geruimd.

Toch kan ik het niet laten,

dromen blijf ik doen.

Alleen drijven de luchtbellen

nu mee met de wind.

Hoef nu veel minder scherven te ruimen.

Groetjes van de bomma.