Toen ik jong was
had ik zovele dromen.
Vele zijn als luchtbellen
uit elkaar gespat.
Sommige zijn dan weer bewaarheid geworden.
Ondertussen ben ik ouder en wijzer geworden.
Heb in al die jaren
ontelbare scherven geruimd.
Toch kan ik het niet laten,
dromen blijf ik doen.
Alleen drijven de luchtbellen
nu mee met de wind.
Hoef nu veel minder scherven te ruimen.
Groetjes van de bomma.
Mijn stil verdriet
dat kent een ander niet.
Zovele plannen, zovele dromen,
wat is er van terecht gekomen?
Heb steeds getracht anderen
met raad en daad bij te staan.
Hoefde geen podiumplaats,
stond liever stillekes in de schaduw.
Voelde mij goed wanneer ik zag
dat anderen geholpen waren.
En op zekere dag sta ik daar.
Door brute pech
ben ik zelf hulp vragende.
Nu is er plots niemand meer
die mij nog kent of nodig heeft.
Even binnen springen voor een praatje
is er niet meer bij.
Het is net of ik niet meer besta.
Er is niemand die het ziet,
niemand kent mijn stille verdriet.
Er rest alleen diep vanbinnen,
een rauwe pijn en nog zovele dromen
die nooit meer uit zullen komen.
Groetjes van de bomma.
.
Zoals ik in eerdere verhalen reeds aangaf blijf ik met deze coronaperiode thuis en gaat mijn ventje voor mij om boodschappen. Zo ook vandaag. Hij had zijn boodschappenlijstje zo goed als afgewerkt toen een man hem aansprak. Ja, ook in coronatijden kunnen mensen verlegen zijn om een praatje en mits de nodige afstand te bewaren moet dat ook nog wel eens kunnen. Het is toch wel godgeklaagd zei de man. Ik heb gedurende vijfenveertig jaar nooit eens mijn goesting kunnen doen want ik moest elke dag gaan werken. Nu ben ik met pensioen en kan ik mijn goesting nog niet doen want nu moeten we thuis blijven. Innige deelneming was het droge antwoord van mijn schat. Bleek dat de man nog niet zo heel lang geleden een stacaravan had gekocht en er niet naartoe kon omdat de campings allemaal gesloten zijn. Wij zitten in hetzelfde schuitje vertelde mijn schat. De man was zo blij dat hij zijn hart eens had kunnen luchten en mijn schat kwam met een goed gevoel weer naar huis omdat hij iemand het gevoel had gegeven dat hij begrepen werd.
Groetjes van de bomma.
Er is een tijd voor corona, eentje tijdens corona en eentje na corona. Nu zitten we er midden in, het coronatijdperk en niemand weet hoelang dit nog duren gaat. Ach, het is zoals het is en we moeten er het beste van maken. Klagen en zagen gaat het er niet beter op maken, integendeel. Dus zoveel mogelijk afstand houden en indien mogelijk ook maar thuis blijven. Dat laatste, daar heb ik, samen met mijn schatten van gezinsleden geen problemen mee. Alleen moet er zo af en toe toch wel brood in huis geraken en dan is het mijn ventje die die moedige taak op zich neemt. Deze week was het weer zover. Ventje kreeg zijn boodschappenlijstje in de handen gedrukt en vertrok naar het grootwarenhuis waar wij onze wekelijkse boodschappen doen. De verkoopsters hebben altijd een vriendelijk woord wanneer ze ons zien. Zo ook weer deze week. Sandra, een van de verkoopsters zag mijn schat en vroeg of ik er niet bij was. Ah neen was het gevatte antwoord, je weet dat ze door haar ziekte al een verminderde weerstand heeft en nu mag ik alleen komen winkelen. Het ergste van dit alles is nu wel dat ik mijn boodschappen met een briefje moet komen doen en anders zit dat briefje in die rolstoel. Ik ben buitenshuis namelijk rolstoelafhankelijk. Een rek verder ontmoette hij de winkelverantwoordelijke en die vroeg ook hoe het met mij ging. Ze heeft weer veel last van de pijn vertelde mijn schat haar maar ze slaat er zich wel doorheen. Doe haar de groeten was het vriendelijke antwoord. Even later kwam hij bij de kassa en daar stond de winkelverantwoordelijke om af te rekenen. Toen mijn schat aan de beurt was vroeg ze hem om even te wachten, er waren geen andere klanten op dat ogenblik en ze kwam prompt terug met een klein mandje gevuld met wat snoepgoed. Hier zei ze, dan heeft ze wat om te snoepen. Heb haar nadien vriendelijk laten bedanken voor het fijne gebaar. Ook in deze coronatijden laten de mensen hun goed hart nog zien.
Groetjes van de bomma.
Soms voel ik me als een clown die de ganse dag een glimlach tevoorschijn tovert.
Maar diep vanbinnen is er die eeuwige pijn die nimmer verdwijnt.
Op andere dagen voel ik mij overmoedig en wil de ganse wereld helpen.
De goede wil is er, alleen wil mijn lichaam niet meer mee.
Toch ben ik blij.
Heb mensen om me heen die om mij geven en mij helpen mijn dromen waar te maken.
Heb diepe dalen gekend om nadien bergen te kunnen beklimmen.
Ondertussen heb ik de top bereikt want ik weet
dat alle goeds om gelukkig te zijn te vinden is in de kleine dingen.
Ik probeer geen sterren aan de hemel te plukken maar kijk om me heen.
Ondanks mijn beperkingen ben ik machtig.
Ik heb immers mijn grenzen ontdekt en probeer ernaar te handelen.
Het leven is een zoektocht.
Wie aan het eind ervan komt mag zich gelukkig prijzen.
Dan is alles voltooid.
Groetjes van de bomma.
Als je jong bent heb je zo veel dromen. Ook heel wat verwachtingen. Wacht niet te lang om je dromen waar te maken. Eens komt er een dag. Dan ga je achterom kijken en vragen stellen. Zijn al je verwachtingen van het leven bewaarheid geworden? Heb je al die dromen waar kunnen maken? De jaren zijn immers voorbijgevlogen. Jeugdjaren in een ommezien overgegaan in volwassenheid. Waar is de tijd waarvan je dacht dat die nooit voorbij zou gaan? Voor je het goed en wel beseft komt er die dag dat je omkijkt en weet dat die jaren nooit meer terug zullen komen.
Groetjes van de bomma.
Het leven is als een vervolgverhaal
met elke dag een nieuwe aflevering
telkens nieuwe avonturen
met steeds andere mensen
van nabij en wat verder af.
Groetjes van de bomma.
Wanneer je in het corona tijdperk ziek bent kan je niet meer zo maar even bij je huisarts terecht. Dat ondervond Marieke ook. Deze kranige bijna honderdjarige woont nog in haar huisje en is gelukkig nog goed te been. Ze kan met alle moderne snufjes om maar nu moest ze toch even haar hoofd schudden.
Op dinsdag ontdekt Marieke dat ze zonder medicatie gaat vallen. Gezien ze deze zonder voorschrift niet krijgt belt ze haar huisarts voor een afspraak. Haar dokter werkt reeds een aantal jaren enkel op afspraak want de mensen willen niet graag lang moeten wachten. Ze hebben het allemaal veel te druk ondanks dat ze ziek zijn. Groot was haar verbazing dan ook als Riet, de secretaresse haar doorverbond met de dokter. Ha Marieke, toch niet te ziek hee? Nee dokter , ik ga zonder medicijnen geraken en heb geen voorschriften meer. Daarom had ik graag een afspraak gehad maar ik wist niet dat u dat nu zelf regelde. Ach Marieke, met dat corona gedoe moet een mens voorzichtig zijn en ik ben wel dokter maar ook maar een mens hee. Weet je wat je doet? Houd je telefoon even tegen je borstkas, dan kan ik wel even van op afstand luisteren. Je voorschriftjes voor de medicijnen stuur ik dan via elektronische weg naar de apotheek en voor het consult stuur ik je wel een mailtje zodat je het verschuldigde ereloon kan overschrijven. Als je dan nog iemand hebt om de medicijntjes aan huis te brengen ben je helemaal safe tegen dat coronavirus. Merci dokter antwoorde Marieke een beetje beduusd.
Nu zijn ze helemaal betoeterd zegt Marieke maar als het zo moet is dat maar zo. Hopelijk zijn we vlug van dat lelijk ding verlost zodat alles weer normaal verloopt.
Groetjes van de bomma.
Door het coronavirus dat overal ronddwaalt is mijn lieve echtgenote gedwongen om voorlopig aan huis gekluisterd te blijven. Haar gezondheid gaat mij immers nauw aan het hart. Deze ochtend stond ik er alzo alleen voor om boodschappen te doen. Ik kreeg twee briefjes mee zodat ik het nodige kon halen om de komende dagen door te krijgen. Ik ga gewoonlijk samen met de bomma om boodschappen, vandaar de briefjes. Zou anders mij kar vullen met alleen koekjes en ander lekkers kreeg ik te horen.
Vol goede moed vertrek ik naar de supermarkt. Daar aangekomen parkeer ik onze camionette en moet reeds een rij passeren om aan een winkelkar te kunnen geraken. Ondanks het vroege uur stond er reeds een lange rij wachtenden en het was er, buitengewoon stil. Dit ben ik niet gewoon in onze supermarkt. Ik schuif achter in de rij aan en na een paar minuten vraag ik aan de dame voor mij of ik wel aan de supermarkt sta. Ja hoor meneer, waarom? Ja, het is hier zo stil dat ik even vreesde bij de begrafenisondernemer toegekomen te zijn. Dit ontlokte aan verschillende wachtenden een min of meer hartelijke lach. Sommigen bekeken mij met een air van: wat zegt die hier nu. Het is toch niet omdat mensen een beetje op hun gezondheid en die van hun medemensen moeten letten dat er geen goede morgen af kan dacht ik bij mezelf.
Eens mijn boodschappen in de supermarkt gedaan waren begaf ik mij naar onze vaste slagerswinkel. Daar toegekomen hing er een A 4tje aan de deur met in grote letters de vraag om maximum met vier personen gelijker tijd in de winkel te komen. Ik telde en er stonden reeds vier klanten in de winkel. Dus buiten rustig mijn beurt afgewacht en van zodra er een klant naar buiten kwam kon ik met mijn tweede briefje naar binnen om het nodige te kopen. Eens ik binnen was keek ik eens rond en zei toen tegen de verkoopster dat ze blij mocht zijn dat ik kan tellen. Ah ja meneer, waarom? De verkoopster kent mij wel maar is niet gewoon om me alleen te zien komen winkelen, vandaar dan ook haar reactie. Ah ja, zeg ik, anders stond hier misschien wel meer volk en dan hadden we een probleem. Wederom een hartelijke lach. Mijn bestelling werd vlot klaargemaakt en ik kon met een goed gevoel weer huiswaarts keren. Daar aangekomen vertelde ik mijn wedervaren en mijn schat kon er ook eens goed om lachen. Mijn dag is weer goed want het coronavirus krijgt ons niet klein. Met een vriendelijk woord vermag men al heel veel en een glimlach maakt voor velen de dag weer zonniger.
En om af te sluiten,
groetjes van de bompa.
Daar waar mijn wieg stond, daar ben ik letterlijk geboren. Ik kwam ter wereld in mijn ouderlijk huis. In die jaren was het nog de gewoonte dat de vroedvrouw aan huis kwam om de geboorte bij te staan. Mijn ouders kwamen beiden uit verschillende taalgebieden in ons kleine landje. De hele buurt keek uit naar mijn komst en was trots dat er een nieuwe telg in de straat geboren werd.
Toen ik enkele jaren later naar het lager onderwijs kon was ik trots om tweetalig te zijn. Ik leerde er heel veel dingen en vooral onze Belgische geschiedenis vond ik super interessant. Zo leerde ik dat ons land pas in 1835 is ontstaan. Het land op zich is een stukje van verschillende grootmachten dat werd samengevoegd tot wat het nu is. Over politiek ga ik me niet uitspreken, daar heeft ieder zijn eigen mening over.
Wat ik in al die jaren geleerd heb is dat wij het hier nog zo slecht niet hebben maar dat wij onze ogen eens moeten openen en ons gezond verstand gebruiken. We leven samen met bijna elf miljoen mensen. Allemaal mensen met een verschillende achtergrond, afkomst, religie en ga zo maar verder. ieder heeft in ons land recht op vrije meningsuiting. Onze sociale voorzieningen zijn ook heel goed. Het kan natuurlijk altijd allemaal anders of beter. Toch zou ik aan de klagers willen vragen om ook eens in eigen boezem te kijken.
We zijn om te beginnen allemaal zonder iets in onze handjes ter wereld gekomen. Niemand van ons heeft het geluk gehad zijn of haar wieg te kunnen kiezen. We leven samen met een hele hoop verschillende nationaliteiten. Dit betekent ook heel veel verschillende opvattingen, zowel politiek als religieus. Waarom doen we met zijn allen, zonder onderscheid, dan ook eens geen kleine inspanning en hebben respect voor ieders mening, religie of waarden.
We leven in een land waar het zo goed kan zijn om in te wonen. Hoe goed, dat bepalen we voor een groot deel zelf. Vriendelijkheid en respect kosten niets, ze zijn gratis. Als een medemens in nood verkeert is hulp bieden vaak niet zo een grote opoffering. Het vraagt gewoon even wat moeite om die hulp te willen bieden. De ene mens heeft vaak wat meer geluk in het leven dan de andere. Door het goede voorbeeld te geven stimuleren we elkaar om er voor te gaan. Niemand word van tegenslag gespaard. Alleen komt het bij de ene gemakkelijker tot uiting dan bij de andere. Moeten diegenen die langer gespaard blijven zich dan verheven voelen boven de anderen? Wanneer wij van onze aardse rijkdom ontdaan worden blijft er voor ieder niets anders over dan ons naakte lichaam zonder meer, laat ons dat niet vergeten. Het is voor velen de innerlijke rijkdom die overheerst en het geluk bepaalt.
Wanneer respect voor waarden en normen van onze naasten als normaal ervaren worden zal het, ook in de toekomst, in ons landje goed om leven blijven.
Onze kinderen en kleinkinderen moeten ook nog een toekomst hebben en een land waar het goed is en waar iedereen gelukkig zijn mag. Laat ons daar met zijn allen aan werken.
Groetjes van de bomma.
