Rijbewijs.

Het begon een goed jaar geleden. Op school kregen de leerlingen een foldertje mee om een infoavond over het behalen van een rijbewijs bij te wonen. Jo was net achttien geworden en we hadden hem beloofd dat wij het behalen van zijn rijbewijs zouden bekostigen. Dus, belofte maakt schuld. Eerst had de minister besloten dat er geen theorielessen voor de rijopleiding meer op school mochten gegeven worden. en in laatste instantie werd dit verbod toch nog een jaartje opgeheven.

De lessen gingen op donderdagavond na schooltijd door. Men moest dus op voorhand inschrijven. Er werden twee groepen gevormd zodat er niet te veel leerlingen in een groep zaten en de lesgever voldoende tijd had om uitleg te geven. Tien weken lang bleef Jo na schooltijd op school om de lessen optimaal te volgen. Hij mocht onmiddellijk erna examen afleggen waarbij hij dezelfde avond te horen kreeg dat hij geslaagd was. Nu kwam het tweede deel, de praktijklessen. Vijf weken van telkens 2 lesuren per keer. Wij zien hem nog uit de leswagen stappen. Wat een stress had hij toch. Elke keer was de rug van zijn T shirt doorweekt van het zweet. Na zijn rijlessen kreeg Jo zijn voorlopig rijbewijs en mocht hij negen maanden alleen de weg op. Daar kwam intussen corona roet in het eten gooien en werd het oefenen beperkt. Na een viertal uitstappen was hij zo gelukkig. Hij had geen bezwete rug meer. Bij elke trip zagen wij de vorderingen en het zelfvertrouwen steeg dan ook zienderogen. Toch bleef Jo zeer voorzichtig en hield zich overal aan de regels.

Gisteren was dan het grote moment aangebroken. Het praktisch rijexamen mocht worden afgelegd. Hij heeft dat met heel veel verantwoordelijkheidsgevoel afgelegd en slaagde van de eerste keer voor zijn examen. Het heeft tot ’s avonds geduurd vooraleer hij ten volle besefte dat hij van de eerste keer geslaagd was. Vanmorgen kregen wij een super trotse Jo aan de ontbijttafel. Dank zij een geslaagd examen heeft hij terug veel meer zelfvertrouwen. Hij mag terecht trots zijn op zijn geleverde prestatie. En nu veilig de weg op. Proficiat Jo.

Groetjes van de bomma.

Rijstpap.

Ook al is het dik zestien jaar geleden, het voelt nog net als de dag van gisteren. Je was zo snoezig, wollig en hartveroverend. Ik pakte je op en je paste in de palm van mijn hand. Op dat moment had je reeds mijn hart gestolen. Amper zeven weekjes oud namen we je mee naar huis. Ook je vier zusjes kregen op diezelfde dag hun nieuwe thuis. We hadden reeds een naam gekozen. Flurk werd je roepnaam en ik kan zeggen dat hij je op het lijf geschreven stond. Je werd een echt flurkje, een kleine kapoen met regelmatig andere fratsen. Zoals proberen het stokbrood onder de arm van een onoplettende vakantieganger te trekken. Gelukkig was je toen nog veel te klein hiervoor. Enkele maanden later had je het lef om mijn thuisverpleger, Eric in zijn scheenbeen te bijten omdat je dacht mij te moeten beschermen. Je durfde het ook al eens aan om de benen, of beter gezegd de pootjes te nemen en dan het baasje achter je aan te laten rennen. Je was de beste maat van Jo en nam hem altijd in bescherming. De papa kon je zonder meer rond je pootje draaien. Hem was je in meerdere opzichten de baas terwijl je in mama je meerdere had gevonden. Meer dan zestien jaren was je onze kleine, trouwe huisgenoot Deze week hebben we afscheid van je genomen. De veearts zei op een gegeven ogenblik dat je rijstpap aan het eten was waarop de papa reageerde met het gouden lepeltje maar dat heb jij niet nodig. Nu kan je fijn dollen met je vier zussen die je al zijn voorgegaan in de woefkeshemel. We zullen je missen maar nog heel lang mooie herinneringen aan je bewaren. Geniet maar daarboven en kijk zo af en toe nog eens naar ons. We zullen je nooit vergeten. Warme knuffel van bompa, bomma en Jo.

Groetjes van de bomma

Leven.

Het leven is net als de natuur,

de ene dag een kabbelend beekje, de andere kan het bewolkt zijn.

Heel af en toe zal het eens hevig onweren

om dan weer snel terug te keren naar het kabbelend beekje.

Groetjes van de bomma.

Tel.

Tel je zegeningen

één voor éé.

Tel ze alle

en vergeet er geen.

Het zijn woorden met een grote kern van waarheid.

Kijk maar eens even om je heen

en je zal zien hoe rijk je bent.

Liefde vriendschap en genegenheid

kan in geen enkele geldsom worden uitgedrukt.

Ze zijn gewoonweg onbetaalbaar.

Groetjes van de bomma.

De mol.

Ieder die een tuin heeft, krijgt er al eens mee te maken. Dat kleine zwarte, tunnel gravende diertje heeft reeds menig tuinier tot wanhoop gedreven. Zeg nu zelf, wie is er gelukkig als je mooie gazonnetje tot een berglandschap word herschapen? Allerlei middelen zijn er geprobeerd om de kleine deugniet definitief te verwijderen.

Wel, ik ben ondertussen tot de conclusie gekomen dat er niets is dat hiervoor helpt. Laatst vertelde mijn goede vriendin dat haar man wel een paar klemmen zou komen plaatsen. We zouden dan snel verlost zijn van die ongewenste bezoekers. De brave man heeft er ondertussen grijze haren van gekregen maar nog geen mol kunnen vangen.

Wat zou je nu ook willen? Elke dag was één van de vier of vijf geplaatste klemmen afgesprongen maar geen mol te zien. Hoe kan dat nu toch ook? Je moet gewoon een even logisch nadenken. Mollen maken immers altijd ondergrondse gangen. Deze diertjes worden blind geboren. Zij wroeten dan ook altijd met hun blinden geleide stok door de gangen. Wanneer er een klem op hun weg staat duwen zij er met hun stok tegen en die springt af. Zo kunnen de mollen rustig hun weg vervolgen.

Groetjes van de bomma.

Dromen.

Toen ik jong was

had ik zovele dromen.

Vele zijn als luchtbellen

uit elkaar gespat.

Sommige zijn dan weer bewaarheid geworden.

Ondertussen ben ik ouder en wijzer geworden.

Heb in al die jaren

ontelbare scherven geruimd.

Toch kan ik het niet laten,

dromen blijf ik doen.

Alleen drijven de luchtbellen

nu mee met de wind.

Hoef nu veel minder scherven te ruimen.

Groetjes van de bomma.

Stil verdriet.

Mijn stil verdriet

dat kent een ander niet.

Zovele plannen, zovele dromen,

wat is er van terecht gekomen?

Heb steeds getracht anderen

met raad en daad bij te staan.

Hoefde geen podiumplaats,

stond liever stillekes in de schaduw.

Voelde mij goed wanneer ik zag

dat anderen geholpen waren.

En op zekere dag sta ik daar.

Door brute pech

ben ik zelf hulp vragende.

Nu is er plots niemand meer

die mij nog kent of nodig heeft.

Even binnen springen voor een praatje

is er niet meer bij.

Het is net of ik niet meer besta.

Er is niemand die het ziet,

niemand kent mijn stille verdriet.

Er rest alleen diep vanbinnen,

een rauwe pijn en nog zovele dromen

die nooit meer uit zullen komen.

 

Groetjes van de bomma.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.

Goesting doen.

Zoals ik in eerdere verhalen reeds aangaf blijf ik met deze coronaperiode thuis en gaat mijn ventje voor mij om boodschappen. Zo ook vandaag. Hij had zijn boodschappenlijstje zo goed als afgewerkt toen een man hem aansprak. Ja, ook in coronatijden kunnen mensen verlegen zijn om een praatje en mits de nodige afstand te bewaren moet dat ook nog wel eens kunnen. Het is toch wel godgeklaagd zei de man. Ik heb gedurende vijfenveertig jaar nooit eens mijn goesting kunnen doen want ik moest elke dag gaan werken. Nu ben ik met pensioen en kan ik mijn goesting nog niet doen want nu moeten we thuis blijven. Innige deelneming was het droge antwoord van mijn schat. Bleek dat de man nog niet zo heel lang geleden een stacaravan had gekocht en er niet naartoe kon omdat de campings allemaal gesloten zijn. Wij zitten in hetzelfde schuitje vertelde mijn schat. De man was zo blij dat hij zijn hart eens had kunnen luchten en mijn schat kwam met een goed gevoel weer naar huis omdat hij iemand het gevoel had gegeven dat hij begrepen werd.

Groetjes van de bomma.

Winkelen in coronatijd.

Er is een tijd voor corona, eentje tijdens corona en eentje na corona. Nu zitten we er midden in, het coronatijdperk en niemand weet hoelang dit nog duren gaat. Ach, het is zoals het is en we moeten er het beste van maken. Klagen en zagen gaat het er niet beter op maken, integendeel. Dus zoveel mogelijk afstand houden en indien mogelijk ook maar thuis blijven. Dat laatste, daar heb ik, samen met mijn schatten van gezinsleden geen problemen mee. Alleen moet er zo af en toe toch wel brood in huis geraken en dan is het mijn ventje die die moedige taak op zich neemt. Deze week was het weer zover. Ventje kreeg zijn boodschappenlijstje in de handen gedrukt en vertrok naar het grootwarenhuis waar wij onze wekelijkse boodschappen doen. De verkoopsters hebben altijd een vriendelijk woord wanneer ze ons zien. Zo ook weer deze week. Sandra, een van de verkoopsters zag mijn schat en vroeg of ik er niet bij was. Ah neen was het gevatte antwoord, je weet dat ze door haar ziekte al een verminderde weerstand heeft en nu mag ik alleen komen winkelen. Het ergste van dit alles is nu wel dat ik mijn boodschappen met een briefje moet komen doen en anders zit dat briefje in die rolstoel. Ik ben buitenshuis namelijk rolstoelafhankelijk. Een rek verder ontmoette hij de winkelverantwoordelijke en die vroeg ook hoe het met mij ging. Ze heeft weer veel last van de pijn vertelde mijn schat haar maar ze slaat er zich wel doorheen. Doe haar de groeten was het vriendelijke antwoord. Even later kwam hij bij de kassa en daar stond de winkelverantwoordelijke om af te rekenen. Toen mijn schat aan de beurt was vroeg ze hem om even te wachten, er waren geen andere klanten op dat ogenblik en ze kwam prompt terug met een klein mandje gevuld met wat snoepgoed. Hier zei ze, dan heeft ze wat om te snoepen. Heb haar nadien vriendelijk laten bedanken voor het fijne gebaar. Ook in deze coronatijden laten de mensen hun goed hart nog zien.

Groetjes van de bomma.

Gelukkig en tevree.

Soms voel ik me als een clown die de ganse dag een glimlach tevoorschijn tovert.

Maar diep vanbinnen is er die eeuwige pijn die nimmer verdwijnt.

Op andere dagen voel ik mij overmoedig en wil de ganse wereld helpen.

De goede wil is er, alleen wil mijn lichaam niet meer mee.

Toch ben ik blij.

Heb mensen om me heen die om mij geven en mij helpen mijn dromen waar te maken.

Heb diepe dalen gekend om nadien bergen te kunnen beklimmen.

Ondertussen heb ik de top bereikt want ik weet

dat alle goeds om gelukkig te zijn te vinden is in de kleine dingen.

Ik probeer geen sterren aan de hemel te plukken maar kijk om me heen.

Ondanks mijn beperkingen ben ik machtig.

Ik heb immers mijn grenzen ontdekt en probeer ernaar te handelen.

Het leven is een zoektocht.

Wie aan het eind ervan komt mag zich gelukkig prijzen.

Dan is alles voltooid.

 

Groetjes van de bomma.