En jij kan nog lachen.

De glans is uit mijn ogen verdwenen. Mijn glimlach veranderde met de jaren tot een smalle streep…..

Het is ondertussen een kleine elf jaar geleden dat ik het etiket van chronisch pijnpatiënt kreeg opgeplakt. Daar moest ik het mee stellen. Een klein monstertje, nog maar een fractie van een millimeter groot had de euvele moed om zich ergens in het merg van mijn gebeente te nestelen en rustig mijn gewrichten op te eten. Dit is op een hele eenvoudige manier uitgelegd wat mij bij een rugoperatie overkomen is.

Ik was al meerdere keren onder het mes geweest en had er ook met deze operatie alle vertrouwen in dat alles spoedig vergeten zou zijn. Niets was minder waar. Zoals bij zovele operatieve ingrepen maakte de chirurg gebruik van injectienaalden. Alleen kon hij hiervoor geen wegwerpmateriaal gebruiken. Dus werd er een gesteriliseerd exemplaar gebruikt. Hoe dit gebeurd is, daar kan geen enkele chirurg voor verantwoordelijk worden gesteld. Het feit is dat er bij het steriliseren van dit bewuste exemplaar ergens iets is fout gelopen. Om een lang verhaal een beetje kort te houden, ik werd van de ene op de andere dag chronisch pijnpatiënt.

Mijn leven nam een totaal andere wending. Dagelijkse boodschappen met de fiets of kleine fietstochtjes mocht ik vergeten evenals mijn wekelijkse wandelingen bij de wandelclub, behoorden tot het verleden. In plaats hiervan werd de medicijnkast uitgebreid en kwam er allerhande medicatie om de pijn een beetje onder controle te krijgen en te behouden. De pijn bleek uiteindelijk ernstiger dan aanvankelijk gedacht en de medicatie moest worden aangepast. Het etiket lag klaar en moest enkel nog worden gekleefd.

Geruime tijd na dit voorval kwam ik, in een grootwarenhuis, een kennis tegen. Onze boodschappen doen mijn schat en ik zoveel mogelijk samen. Dan helpt hij mij in mijn rolstoel en rijd hij met de winkelkar achter mij aan. De bewuste dame wist niet wat ze zag toen ze mij in mijn rolstoel zag zitten. Toevallig had ik ook een wat betere dag. Hiermee bedoel ik dat die bewuste dag de pijn wat draaglijker was. Dat is mij dan ook wel aan te zien. Gezien ze nieuwsgierig was en ze wilde weten of mijn rolstoel tijdelijk was vertelde ik haar heel ik het kort het gebeuren. Het antwoord dat ik toen kreeg heeft niet alleen mij maar ook mijn schat serieus geschokt. En jij kan nog lachen was haar droge commentaar.

We zijn ondertussen weer wat jaren verder en de bewuste dame heb ik niet meer weergezien maar haar woorden blijven voor altijd in mijn geheugen gegrift. Ik ben niet de enige chronische pijnpatiënt en het staat op niemands voorhoofd geschreven dat hij of zij ziek is. In naam van alle mensen die met chronische pijn moeten leven wil ik graag wat medeleven en respect vragen. Wij zijn geen paria’s of geen profiteurs maar willen alleen een menswaardig bestaan in deze maatschappij.

Groetjes van de bomma.