Bedankt.

Vandaag nog eens naar het ziekenhuis op controle geweest. Dit was niet voor het eerst en nog niet de laatste keer. Maar ik kan wel vertellen dat het de goede kant uitgaat. Alle bloedwaarden waren terug in orde.

Het was vorig jaar pittig geweest met alweer drie operaties op een half jaar tijd. Ik heb moeten vechten om een vervelende bacterie onder controle te krijgen. Zware antibiotica was mijn deel. Tot twee keer toe werd mijn nieuwe heupprothese uitgesteld. Twee dagen voor kerstavond kon er eindelijk worden overgegaan tot het plaatsen van een nieuwe prothese.

Mijn schat van een echtgenoot en onze lieve kleinzoon zijn mijn grootste steun geweest. Zij hebben elke minuut van de dag en de nacht mijn zorgen verlicht. Ook nu nog word ik elke dag met de beste zorgen omringd.

Mede dankzij mijn lieve vriendinnen die mij regelmatig een hart onder de riem staken door een bezoekje, een telefoontje, een mailtje of een sms je heb ik geduld blijven hebben.

Nu krijg ik gelukkig nog drie keer in de week hulp van mijn lieve en gedreven kinesiste. Dankzij haar hulp zal ik toch weer kunnen stappen, ook al is het met een rollator. Ik kan de beentjes weer strekken en voetje voor voetje wat rondwandelen.

Het zal allemaal zijn tijd wel nodig hebben. Ben mijn orthopedisch chirurg oneindig dankbaar voor de moeilijke taak die hij heeft volbracht door tijdens een zware operatie mijn spieren weer vrij te maken.

De toekomst lacht mij weer toe. Ik probeer er zoveel mogelijk van te genieten.

Bedankt allemaal dat ik deze kans nog gekregen heb.

Groetjes van de bomma.

Niet klein gekregen.

Je dacht mij te hebben gevangen.

Ik liet me gewoon niet strikken.

Ben immers een koppig ding.

Heb gevochten als een leeuwin.

Je kreeg me niet klein.

Ook al heb je je geweerd

als een duivel in een wijwatervat.

Je vergat één ding.

Onkruid vergaat immers niet.

ik gaf je een flinke dreun.

Nu nog even aansterken.

Zo kan ik dit avontuut ook weer snel vergeten.

Groetjes van de bomma.

Het zal de wereld niet veranderen.

Een vriendelijk woord.

Een helpende hand.

Even een groet onderweg.

Het zal de wereld niet veranderen.

Je buurt wordt er wel fleuriger door.

Een bezoekje aan een eenzame.

Maak een praatje in de buurt.

Even een zieke opbeuren.

Neen, het zal de wereld niet veranderen.

Het bezorgt je wel een goed gevoel.

Groetjes van de bomma.

Vervlogen dromen.

Zenuwen gieren doorheen mijn lichaam.

Bloed kolkt in mijn aderen.

Niemand kent het verdriet dat in mij omgaat.

Het is een niets ontziende pijn.

Die vreet gewoon doorheen je lichaam.

Naar de buitenwereld toe altijd even sterk.

Want er is geen mens die dit voelt.

Er is niets meer dat je helpen kan.

Steeds weer opnieuw blijf je hopen.

Dit tegen beter weten in.

Tot de hoop is vervlogen

en alleen nog dromen overblijven.

Groetjes van de bomma.

Mijn bomma.

Gelijk mijn bomma

zo is er maar één.

Ik mag haar alles vragen,

maar zal daarom nog niet alles krijgen.

Ondanks haar beperking

helpt ze waar ze kan.

Mijn bomma is een sterke madam,

opgeven staat niet in haar woordenboek.

Een hen loopt ook

en die haar kniëen staan vanachter.

Dat zegt ze regelmatig.

Ze kan af en toe wel eens zagen

maar zal nooit klagen.

ze is soms zo zot als een achterdeur

maar ze heeft het hart op de juiste plek.

gelijk die bomma van mij,

zo zijn er geen twee.

Groetjes van de bomma.

Het cement.

Velen kunnen het zich niet voorstellen maar ik heb een zeer ongewenst abonnement gekregen. Werd vorige week na een achtentwintigste operatie uit het ziekenhuis ontslagen. Gedurende drie weken was mijn schat elke dag aan mijn ziekbed in het ziekenhuis te vinden. Ik werd er steeds met veel liefdevolle zorgen omringd. Twee hele lieve ambulanciers van Ambu Rescue hebben mij met liggend vervoer veilig thuis gebracht. Heb er zelfs een aangenaam gesprek aan overgehouden.

Eenmaal thuis op mijn ziekenhuisbedje geïnstalleerd werd ik omringd met alle liefde die ik maar van mijn schat en onze kleinzoon kon krijgen. Er stond een mooi potje in de vorm van een uitgeholde pompoen met een leuk plantje in op de schouw. Het was een mooi gebaar om mij weer thuis te verwelkomen. Mijn schat toog met het gebruikelijke briefje om boodschappen. Dat briefje bevat de noodzakelijke boodschappen. Tijdens het winkelen ziet mijn schat wel wat er nog bij kan. Vaak is dat een lekker extraatje. Bij het thuiskomen en nadat alles was uitgeladen kwam hij naar me toe. Ik wilde je een boeketje rozen kopen maar ze waren niet fris meer. Heb wel iets anders voor je meegebracht en hij gaf me een klein potje met daarin een namaak kerstroos. Van zodra de echte te koop zijn krijg er er eentje van me. Als dat geen ware liefde is. Het zijn geen grootse dingen maar net die kleine dingen tonen hoeveel men om elkaar geeft. Vaak is het een liefdevolle blik naar elkaar toe, gewoon een simpel maar welgemeend ik hou van je, een warme knuffel of een kusje tussendoor. De onstuimigheid van de eerste verliefde periode is dan wel voorbij maar de diepere gevoelens door de jaren heen zijn het cement van een gelukkig huwelijk.

Groetjes van de bomma.

Vriendinnen.

Je hebt vriendinnen en “echte” vriendinnen.

Echte vriendinnen vind je niet op FB, Instagram of andere media.

Je kan ze vaak tellen op de vingers van je hand.

Echte vriendinnen zijn een ware zeldzaamheid.

Je kan er onvoorwaardelijk op rekenen.

Zij zullen je nooit veroordelen,

ongeacht wat er ook gebeurt.

Het zijn de pareltjes aan de kroon.

Even zeldzaam te vinden

als een speld in een hooiberg.

Echte vriendinnen

gaan voor elkaar door het vuur.

Het zijn deze vriendinnen

die moeten worden gekoesterd.

Zo blijf de vriendschap

onvoorwaardelijk bestaan.

Groetjes van de bomma.

Boomstam.

Nog twee nachten slapen, dan is het zover. Geen zinnig mens begrijpt dat iemand zo naar een operatie kan uitzien. Het is nu niet dat er een schoonheidsprijs mee kan behaald worden en toch…

Het is geleden van 26 juni dat mijn heup verwijderd is wegens een bacteriële infectie. Nu kon er evenwel niet onmiddellijk een vervangende prothese geplaatst worden. Dat vieze beestje moest er eerst uit. Zo niet zou de prothese binnen de kortste keren weer verwijderd dienen te worden. Dat was ook wel niet de bedoeling. Er werd onder narcose een katheder geplaatst zodat ik mijn antibiotica op intraveneuze wijze toegediend kreeg. Tot de datum van ontslag naderde. Dan is een aantal dagen geprobeerd om de intraveneuze toediening te vervangen door vier pilletjes per dag. In totaal kreeg ik zes weken antibiotica. Na onderzoeken door opgezette kweken waren de infectie waarden behoorlijk gedaald maar nog niet voldoende. Dus volgde een verlenging van zes weken om de waarden alsnog te laten dalen. Nadat deze infectiewaarden naar behoren waren gedaald mocht ik twee weken zonder antibiotica. Bij het verlopen van de tweewekelijkse periode en nader bloedonderzoek volgde het verdict. De infectiewaarden waren terug behoorlijk gestegen. Zo zeer zelfs dat er van vervanging van de prothese geen sprake kan zijn.

Het feit is dat dit voor mij niet de eerste operatie is en dus ook niet mijn laatste. In ons kleine gezinnetje word er dan ook vaak over en weer gepraat. Hier word alles ook langs alle kanten bekeken en ieder heeft zijn of haar idee. Natuurlijk hebben we ook elk onze mening en de nodige commentaren. Niet alleen deze laatste komen boven water maar niet in het minste begint stilaan ook de angst naar boven te komen. Gewoon omdat ik voor de 28ste! keer onder het mes ga.

Gelukkig heb ik een hele sterke persoonlijkheid en weet ik mijn angsten te overwinnen met grappen en grollen. Zo ook weer vandaag. Mijn schat is een ware angsthaas en vandaag sprak hij zijn angst uit. Ik zie het nog gebeuren dat die bacterie niet meer onder controle gehouden kan worden en je been volledig verwijderd gaat worden. Ja schat was mijn reactie, dan ga je onderwijl ik in het ziekenhuis lig al maar naar het bos een mooie dikke stam uitzoeken waar de houtzagerij voor mij een mooie houten paal kan van maken om dat been te vervangen. Dan raakt het voor mij ook opgelost. Ja, dat kan ik doen zei mijn schat. Maar dan moet ik er wel eentje vinden waar geen leven meer inzit. Het zou anders wat geven als je een houten been moest krijgen waar nog houtworm in leeft.

Lieve mensen, ik wil bij deze jullie allemaal bedanken voor het medeleven en de vele steunbetuigingen die ik mocht ontvangen op het goede verloop van mijn operatie die ook niet zonder risico verloopt.

Groetjes van de bomma.

Gezondheidsperikelen.

Problemen met de gezondheid, wie heeft er niet al eens mee te maken. Het is reeds jaren geleden toen ik mijn eerste rugoperatie onderging. Hier herstelde ik vrij goed van. Twee jaar later volgde een tweede rugoperatie, dit maal met blijvende gevolgen. Het ziekenhuisbed behoorde toen meerdere maanden tot het huismeubilair. Jo en Jani, onze twee kleinkinderen waren toen vier en zes. Zij konden er niet genoeg van krijgen om bij hun grootouders op bezoek te mogen komen. Beiden dragen ze de last van een “rugzakje”. Jo heeft een autismespectrumstoornis en Jani heeft daar bovenop nog een meervoudige handicap en zal door het leven gaan met het verstand van een kind van amper vijf jaar.

Welke grootouder ziet haar of zijn kleinkinderen niet graag op bezoek komen? Om het voor zowel de kleinkinderen als voor mezelf een beetje aangenaam te houden werd er een oplossing gezocht. Die was ook vrij snel gevonden. Jo en Jani vonden het altijd geweldig als ze samen met hun bomma op het groot bed (wat ’s in a name) mochten komen zitten. Alhoewel, zitten?’ Het bed werd al gauw omgetoverd tot piratenschip. Jo werd benoemd tot kapitein en Jani was een superpiraat. Die laatste leefde gewoon in zijn eigen wereldje. Met Jo was het heel wat anders. Die heeft in al die maanden een vrij hechte band opgebouwd met zijn bomma. Je word immers niet zomaar piraat op het schip met de bomma.

Ondertussen zijn we heel wat jaren verder. Ik heb de pech om alweer ongeveer vier maanden in de lappenmand te liggen. De kapitein is het piratenschip ondertussen ontgroeid en werd een volwassen jonge kerel. Hij draagt zijn bomma nog steeds op zijn twee handen en de verhalen van het piratenschip komen zo af en toe weer ter sprake. Het blijven leuke herinneringen die nog vele jaren zullen meegaan.

Groetjes van de bomma.

i

.

Bang afwachten.

Nog vijf dagen in spanning leven. Er zijn ondertussen al bijna veertien weken voorbij gegaan. Zo lang is het geleden dat bij een operatie mijn heup werd verwijderd. Een bacterie was hiervan de oorzaak. Al die tijd aan bed gekluisterd. Mag immers niet op dat been steunen gezien de heup ontbreekt. Ook het risico om te vallen was te groot. Gedurende twaalf weken werd de bacterie bestookt met zware antibiotica. De infectiewaarden waren immers veel te hoog en moesten eerst drastisch naar beneden. Dit is dan ook wonderwel gelukt. Nu was het nog twee weken zonder antibiotica om te zien of de bacterie weer voldoende onder controle blijft. Nog vijf dagen spanning en dan is het zover. Gaat de bacterie onder controle blijven, dan krijg ik de week nadien mijn nieuwe heup. Zo niet volgt er ook een operatie maar wordt de heup terug open gemaakt, gespoeld en moet ik terug zes weken aan de antibiotica. De spanning is om te snijden.

Het zijn dagen vol hoop en dagen van wanhoop. Telkens dat pijnbeest weer de kop opsteekt wordt er bijkomende medicatie toegediend. Langs alle mogelijke kanten word ik een sterke madam genoemd maar ook pijn heeft zijn grenzen. Nog vijf dagen in spanning leven. Wat de uitslag ook moge zijn. Dan zal de rust hopelijk weerkeren. Morgen is alweer een dag dichter bij nieuwe hoop. Hoop op genezing.

Groetjes van de bomma.