Vadertje tijd
Kent geen begin of geen eind.
Je draait steeds in het rond.
Minuten worden uren, uren worden dagen, maanden, jaren…
Niemand kan je stoppen.
Ook niet vertragen of versnellen.
Je bent niet te omzeilen.
Je geeft elke dag opnieuw
ieder evenveel.
Dagen komen, dagen gaan.
Vadertje tijd, die blijft doorgaan,
daar kan ieder van op aan.
Een nieuw jaar
heeft zich beloftevol aangekondigd.
Een nieuw jaar vol hoop.
Hoop op zovele dingen. Gewoon wat meer vrede op deze wereld.
Maar ook dichter bij huis
leven meer en meer mensen op hoop.
Hoop om eindelijk uit die uitzichtloze situatie te geraken.
Hoop op een beter leven voor de kinderen.
Hoop op een betere gezondheid.
Voor velen hoop op een nieuwe job.
Of simpelweg hoop op meer begrip.
Want ook dit is hoop
met zicht op een mooiere wereld.
Groetjes van de bomma.
Rene was al enkele weken op een nieuwe werf aan de slag. De werken verliepen vlot. op een gegeven moment moest hij naar de andere kant van de werf om arbeiders bij te staan. Gewoon naar de andere kant rijden met zijn graafmachine ging niet. In het midden van de weg was immers een diepe sleuf waar buizen voor de riolering werden gelegd. De ploegbaas had hem uitgelegd hoe hij het makkelijkst kon omrijden zonder al te veel tijd te verliezen. Zo gezegd, zo gedaan. Rene vertrekt en moest tussen de velden door rijden om aan de andere kant van de werf te geraken. Op een zeker moment passeert hij aan een boerderij waar hij niet veel acht op sloeg. Hij moest immers zorgen dat hij de juiste weg insloeg. Plots hoort hij achter zich een sirene en in zijn spiegel ziet hij blauwe zwaailichten naderbij komen. Van zodra hij kan zet hij zich aan een uitsprong aan de kant met de bedoeling de agenten door te laten. Groot was de verbazing dat de agenten achter hem halt houden en naar de graafmachine komen. Er ging zoveel door zijn hoofd. Daar tussen de velden had hij toch niets verkeerd gedaan. De eerste agent spreekt hem aan, eerst in het Frans. Als hij merkt dat Rene hem niet goed verstond begon hij in het Nederlands met een zwaar accent. Meneer; hebt u geen nummerplaat op uw machine? Er begint Rene een lichtje te dagen. Een paar dagen voordien waren de vijzen waarmee zijn nummerplaat aan de graafmachine was bevestigd, afgebroken. Om de nummerplaat niet te verliezen had hij deze gewoon in de machine gelegd met de bedoeling deze met andere vijzen terug te bevestigen. Natuurlijk had hij hier nog geen tijd voor gehad. Oh jawel meneer de agent was het wederwoord. Die nummerplaat ligt achter mijn zetel. Rene kreeg nog niet de kans om uit te leggen waarom die daar lag. Ik moet die kunnen “zien” kreeg hij plots te horen. Geen probleem zei Rene en hij pakte de nummerplaat van achter zijn zetel. Hij hield ze tegen de binnenkant van de achterruit. Nu kan u ze zien, ik zal ze straks vastmaken daar waar ze hoort te hangen vervolgde hij.
Eenmaal thuis gekomen vertelde Rene mij zijn wedervaren met de politieagent. Ganse dagen zitten wij op die werf. De ene politiewagen na de andere zien wij daar voorbijrijden en er is niemand die hier een opmerking over maakte en daar, midden tussen de velden houd de politie mij tegen voor een nummerplaat, niet te geloven. Natuurlijk krijgt hij nog regelmatig te horen dat die agent zijn nummerplaat moet Zien.
Groetjes van de bomma.
Lowieke was sedert jaar en dag vrachtwagenbestuurder bij een firma in de wegenbouw. Hij kwam overal te lande en kende overal zijn weg zo goed als zijn broekzak. op een zekere dag stopte hij bij Rene,de graafmachinist en vroeg hem of het niet gaf dat hij eventjes weg was. Deze had er geen enkel probleem mee. Een half uur later komt Lowieke gezwind terug. Het was ondertussen ook schafttijd en zodoende konden beide mannen even tijd maken om wat bij te praten.
Nu moet je mij toch eens vertellen wat jij daarstraks aan de hand had en waarom je eventjes weg moest zei Rene, de machinist. Ach jong was het antwoord van Lowieke. Ik heb gisteren serieuze ambras gehad met die van ons en nu moet ik het straks toch wel serieus kunnen goed maken. Had gezien dat er hier een paar straten verder nog altijd druivenserres staan. Bij één ervan kon ik terecht voor een hele grote tros van die lekkere Leopold III druiven. Ik weet dat die van ons daar zo verzot op is maar ze weet nog niet dat wij hier aan het werk zijn. Heb haar dat gisteren niet willen vertellen omdat het er serieus tegen zat. Dus ben ik, om het weer goed te maken de grootste en schoonste tros blauwe druiven gaan kopen. Het heeft me wel wat gekost maar dat moet ik er nu wel maar voor over hebben. Ze zal content zijn als ze die ziet.
De schafttijd was veel te snel om en beide mannen togen weer aan het werk. De namiddag vorderde goed maar blijkbaar vorderde de tros druiven ook goed. Regelmatig zat Lowieke in het bakje met druiven en smulde er tussendoor zelf van. Tot hij op een gegeven moment tot de constatatie kwam dat er van zijn tros druiven niet veel meer over bleef. Van zodra zijn dagtaak er op zat is hij stiekem terug naar de serre gereden om een nieuwe tros te gaan kopen want zo wilde hij nu ook niet huiswaarts keren.
De volgende ochtend vroeg Rene aan Lowieke of hij zijn vrouw had kunnen blij maken met zijn “grote en mooie” tros druiven. Hij hield hem het lege bakje voor dat Lowieke daags voordien in de schaftkeet had achtergelaten. De collega’s waren ondertussen ook op de werf toegekomen en waren nieuwsgierig om te horen wat er gaande was tussen de twee werkmakkers. Lowieke heeft toen maar verteld dat hij de ganse namiddag van die tros druiven had gesnoept en na het werk naar de serre is terug gereden om een andere tros te gaan kopen. Het is mij wel een dure grap geweest maar we hebben onze ambras toch bijgelegd zei Lowieke. Mijn madam was heel tevreden dat ik haar zo verrast had en de avond voordien was dus snel vergeten. Alleen wacht ik in het vervolg tot na het werk om druiven te gaan kopen, dat komt mij wel een stuk goedkoper uit.
In het vervolg geen ambras maken is nog goedkoper grapte een van zijn collega’s. Lowieke heeft nog regelmatig druiven gekocht voor zijn vrouw maar of dat een reden had hebben de collega’s niet meer te weten gekomen.
Groetjes van de bomma.
Laatst zaten we met ons drietjes heerlijk te genieten van de rust op de camping. Plots komt er een van de vaste kampeerders tamelijk snel voorbijgereden. Ik had al een paar keer een vuist opgestoken om te laten weten dat dit op onze camping niet hoort. De chauffeur in kwestie is zich de volgende dag komen excuseren en beloofde dat dit niet meer zou voorkomen. Het feit dat er veel kinderen op de camping zijn maakt het veel te gevaarlijk om wat sneller door de campingwegen te gaan. Trouwens, wie komt kamperen moet rust vinden en uitgerust terug naar huis kunnen gaan.
Een paar dagen later passeerde diezelfde kampeerder ons met de fiets. Hij hield er een slakkengangetje op na en stopte bij ons voor een praatje. Er werd over koetjes en kalfjes gepraat en op zeker ogenblik kwam het gesprek over onze woonplaats. Romain vertelde dat hij uit een stad in Oost Vlaanderen afkomstig was en de gemoedelijkheid van de Limburgers nergens anders te vinden was. Toen mijn schat hem wilde vertellen waar hij woonde had hij een heel goede uitleg. Waar wij wonen is het te land, ter zee en in de lucht. Romain bekeek mijn schat alsof hij het in Keulen hoorde donderen. Ach ja, vertelde mijn ventje toen, waar wij wonen ligt achter onze tuin het spoor. Wij steken de steenweg over en tweehonderd meter verder hebben wij het kanaal van Beverlo en boven ons hoofd komen de vliegtuigen van Kleine Brogel keren. Woon jij dan in Leopoldsburg vroeg Romain? Hij had blijkbaar het verhaal van mijn schat al bij andere kampeerders gehoord. Of hoe je gemeente bekend kan zijn.
Groetjes van de bomma.
Vaak heb ik ergens samen gezeten en naar de verhalen van mensen op leeftijd geluisterd. Hoe het hun doorheen hun leven is vergaan. Ik vond het telkens weer een hele ervaring om deelgenoot te mogen worden van hetgeen het leven hun had toebedeeld. Zelf ben ik nu ook in de periode van niet meer piep genoemd te worden. Ondertussen ook moeder en grootmoeder overdenk in wat me tot nu is toebedeeld. Geboren als oudste in een gezin met twee kinderen kreeg ik steeds de volle laag. Ik was immers de oudste en had bij afwezigheid van een uitwerkende moeder en een vader die er buiten zijn werk nog allerlei hobby’s op nahield, de verantwoordelijkheid voor mijn drie jaar jongere broer. Reeds van jongs af aan wist broerlief moeder rond zijn vinger te draaien. Zo zag zij niet welke deugnieterij hij uitstak. Vaak heb ik mij afgevraagd of zij het niet wilde zien. Hij kreeg alle vrijheid terwijl ik zeer kort gehouden werd Zelfs toen ik reeds geruime tijd een gelukkig huwelijk had met mijn huidige wederhelft werd ik nog langs alle kanten gecontroleerd. Ik vergeet nooit de ruzies tussen mijn ouders waarbij moeder alles stuk gooide wat ze in haar handen kreeg. Het werd op een kerstperiode zo erg dat ze alle bollen uit haar kerstboom stuk gooide. Nadien vond ze het zo sneu dat ze geen deftige kerstboom had, dus maakte ze van zilverpapier allemaal bollen waar ze een haakje aan bevestigde.
Vader is altijd een beetje een verwend kind gebleven. Hij was een fervent biljarter en durfde het uur al eens uit het oog verliezen met als gevolg dat hij, naar haar zin te laat thuis kwam. De biljartstok moest er dan aan geloven want moeder had een ongekende kracht. Ze brak hem gewoon over haar knie. Enkele dagen later reisden ze samen met de trein naar Brussel om….een nieuwe keu te gaan kopen. Pa kon op zondag weer naar het biljartlokaal.
De enige fijne momenten uit mijn kindertijd was toen pa voor zijn baas met de vrachtwagen naar de ene of andere fabriek moest om bouwmaterialen te halen. Dan mochten wij al eens mee in zijn camion. Dat was telkens een hele belevenis want we hadden geen auto en gingen ook niet op reis. De eerste auto kwam er pas toen ik reeds een tiener was en op internaat zat. Dan zijn we een drietal jaren na elkaar op vakantie geweest aan onze kust. Dat waren de enige leuke herinneringen voor mij.
Op mijn zeventiende ging ik van school want ik was de ellende thuis beu en ik wilde een ander, beter leven. Het heeft me meer dan tien jaar gekost om in te zien hoe vele mensen in elkaar staken. Het is een hoofdstuk in mijn toen nog jonge leven dat ik liefst zo diep mogelijk achter slot en grendel wegstop om er nooit meer hoeven over te denken. Op zekere dag wenkte de liefde met een grote letter L. Toen is mijn leven voor mij gestart. De zon kwam door een heel dik wolkendek gekropen en heeft mij geleerd wat het is wanneer iemand oprecht om je geeft. Ik kreeg kansen waar ik nooit had van durven dromen. Heb die ook zoveel mogelijk benut. Het leven was de moeite van het ontdekken waard. Ik bloeide helemaal open. We zaten vol toekomstdromen en plannen. Tot op zekere dag het bij een operatie helemaal fout liep. Reeds vijftien jaar is het geleden. Ik werd zwaar invalide, daarboven chronisch pijnpatiënt en voor heel wat dingen afhankelijk van anderen. Tot op heden is er geen verandering in mijn gezondheidstoestand en dat zal waarschijnlijk voor het leven zo zijn.
Wat een zonnige, zorgeloze toekomst zou worden veranderde in een onzeker bestaan waarin we nu van dag tot dag leven. Twee jaar na mijn invaliditeit hebben wij onze oudste kleinzoon in huis genomen. Mijn schat was ondertussen ontslagen op zijn werk en had alle zorg voor mij op zich genomen. Onze enige dochter zag net in die periode, de zorg voor twee kindjes met een rugzakje niet meer zitten en verbrande alle schepen achter zich om alleen een nieuw leven te beginnen. Haar oudste zoon hebben wij in huis genomen en de jongste werd permanent in een instelling geplaatst waar hij omringd word met de beste zorgen. Het rugzakje van onze oudste kleinzoon begint hem parten te spelen om een job te vinden. Hij heeft de school zonder diploma verlaten en hij wil niet aannemen dat met dat papiertje gemakkelijker deuren open gaan om werk te vinden. Hij beloofde dat hij vorige maandag in het volwassenenonderwijs zou stappen en wanneer het zo ver was vertelde hij doodleuk dat hij geen diploma nodig had om aan de slag te geraken. Ik word er hier zo stilaan wanhopig van en dan komt er maar één vraag. Wat gaat er van hem worden als wij er niet meer zijn om voor hem te zorgen. Die discussie telkens weer opnieuw helpen mij naar een serieuze depressie maar er is niemand die het ziet. Er is geen enkel mens die weet wat er in mijn binnenste echt omgaat. Niemand die weet hoe ik mij hierbij voel. Wij hadden een goede toekomst voor hem in het verschiet maar het zal ook hier van dag tot dag afwachten worden.
Dan denk ik vaak aan volgende woorden:
Het leven is een strijd en wij het langst leeft is een oudstrijder.
Groetjes van de bomma.
Zovele vragen, geen antwoorden.
Het blijft een zoeken naar het eeuwige waarom.
Mijn hart is in ontelbare stukjes gebarsten.
Zal het ooit nog geheeld worden?
Het is een vraag
die ik me meermaals stel.
Nooit komt er een antwoord.
Wat heb ik toch misdaan?
Waaraan heb ik dit verdiend?
Gedurende zovele jaren alles opgeofferd.
Het resultaat bleef uit.
Dat doet pijn.
Hiervoor bestaat geen medicijn.
Groeten van de bomma.
Ik zit buiten op een bankje en geniet er rustig van ons tuintje in de zon.
Bloemen bloeien dat het een lieve lust is.
Bijtjes zoemen in het rond.
Hoog in de bomen zingt een vogel zijn mooiste lied.
Plots schuift een grote wolk voor de zon.
Een druppel valt, een andere plenst er op mijn arm.
Snel enkele spulletjes bij elkaar gegraaid en naar binnen verhuisd.
Ik zie door het raam de hemelsluizen opengaan.
De hemel kleurt eensklaps loodgrijs.
De regen roffelt als een staccato op de koepel van het dak.
Onze regenput raakt weer gevuld.
Overal raken de tuintjes van het hoognodige water voorzien.
Wat later komt er een waterig zonnetje tevoorschijn.
Ik kan weer naar ons bankje weerkeren.
En gewoon genieten van de opnieuw ontwakende natuur.
Groetjes van de bomma.
Neen, ik hoef geen villa in Brasschaat, evenmin een buitenverblijf in Knokke.
Zou niet weten wat te doen met miljoenen op de bank.
Wat kan ik nu aan met een jaguar? Heb niet eens een rijbewijs
Toch voel ik mij de koning te rijk.
Klagen en zagen staan niet in mijn woordenboek, ook al heb ik het stempel van chronisch pijnpatiënt.
Ben immers gezegend met ontelbare mooie waarden.
Voor mij is er geen groter schat dan de onmetelijke liefde van mijn man.
Onze enige dochter heeft keuzes gemaakt die wij ook weten te respecteren. Elk heeft recht op een eigen leven.
Onze kleinkinderen zijn ons grote goed.
Beiden hebben een goed gevulde rugzakje met elk hun beperkingen.
De eeuwige glimlach van de jongste is onbetaalbaar.
De niet-aflatende zorgzaamheid van de oudste is meer dan goud waard.
Hij brengt ons vreugde elke dag.
IK woon niet in een chique villa maar wij zijn gelukkig in onze kleine werkmanswoning.
Daar waar liefde en zorg voor elkaar primeert.
Omringd met alle mogelijke liefdevolle zorgen voel ik mij schatrijk.
Ik laat de pijn mijn leven niet overheersen.
Ben dankbaar voor elk moment dat ik samen met mijn geliefden kan samenzijn.
Dat is niet iedereen gegeven.
Groetjes van de bomma.
Ik ben de helft voorbij, neen honderd worden is niet voor mij.
Toch denk ik nog niet aan aftellen, daar sta ik niet bij stil.
Heb altijd met de dag geleefd.
Hoge toppen en diepe dalen werden mijn deel.
Kan het niet laten maar loop nog elke dag met mijn hart op mijn tong.
Dit word me niet altijd in dank afgenomen.
Spijt van wat is geweest bestaat niet voor mij.
Heb zware levenslessen gehad en leer nog elke dag wat bij.
Een schat van een man gaf me een ring en zijn naam.
Hij is mijn hoogste goed.
Door hem heb ik ware liefde mogen ervaren.
Het is die liefde die me steeds weer vleugels geeft
en me de pijn die aan mijn lichaam knaagt laat verdragen.
Ik kom stilaan in de herfst van mijn leven.
En ben elke dag tevreden
Van hetgeen ik de afgelopen dag heb gekregen.
Groetjes van de bomma.
Bomma vertelt. 