Vandaag nog eens naar het ziekenhuis op controle geweest. Dit was niet voor het eerst en nog niet de laatste keer. Maar ik kan wel vertellen dat het de goede kant uitgaat. Alle bloedwaarden waren terug in orde.
Het was vorig jaar pittig geweest met alweer drie operaties op een half jaar tijd. Ik heb moeten vechten om een vervelende bacterie onder controle te krijgen. Zware antibiotica was mijn deel. Tot twee keer toe werd mijn nieuwe heupprothese uitgesteld. Twee dagen voor kerstavond kon er eindelijk worden overgegaan tot het plaatsen van een nieuwe prothese.
Mijn schat van een echtgenoot en onze lieve kleinzoon zijn mijn grootste steun geweest. Zij hebben elke minuut van de dag en de nacht mijn zorgen verlicht. Ook nu nog word ik elke dag met de beste zorgen omringd.
Mede dankzij mijn lieve vriendinnen die mij regelmatig een hart onder de riem staken door een bezoekje, een telefoontje, een mailtje of een sms je heb ik geduld blijven hebben.
Nu krijg ik gelukkig nog drie keer in de week hulp van mijn lieve en gedreven kinesiste. Dankzij haar hulp zal ik toch weer kunnen stappen, ook al is het met een rollator. Ik kan de beentjes weer strekken en voetje voor voetje wat rondwandelen.
Het zal allemaal zijn tijd wel nodig hebben. Ben mijn orthopedisch chirurg oneindig dankbaar voor de moeilijke taak die hij heeft volbracht door tijdens een zware operatie mijn spieren weer vrij te maken.
De toekomst lacht mij weer toe. Ik probeer er zoveel mogelijk van te genieten.
Bedankt allemaal dat ik deze kans nog gekregen heb.
Groetjes van de bomma.
Bomma vertelt. 