Zenuwen gieren doorheen mijn lichaam.
Bloed kolkt in mijn aderen.
Niemand kent het verdriet dat in mij omgaat.
Het is een niets ontziende pijn.
Die vreet gewoon doorheen je lichaam.
Naar de buitenwereld toe altijd even sterk.
Want er is geen mens die dit voelt.
Er is niets meer dat je helpen kan.
Steeds weer opnieuw blijf je hopen.
Dit tegen beter weten in.
Tot de hoop is vervlogen
en alleen nog dromen overblijven.
Groetjes van de bomma.
Bomma vertelt. 